Een bedbankje voor papa
Plaats een reactie‘Blijven ze hier op de verloskunde liggen of gaan ze naar de kinderafdeling?’ vraagt papa. Hij is zichtbaar geschrokken van het nieuws dat zijn uur oude dochtertje moet worden opgenomen. ‘Mama en Linde worden verplaatst naar de afdeling Neonatologie’, legt mijn supervisor uit, ‘naar een mooie kamer waar voor u een bedbankje aanwezig is.’ Bij het horen van het woord ‘bedbankje’ verschijnt er een opgeluchte glimlach op meneers gezicht. Dit ontroert me en ineens besef ik hoe dankbaar ik ben voor de Nederlandse cultuur.
Gedurende mijn coschap kindergeneeskunde dacht ik namelijk geregeld terug aan mijn coschap gynaecologie in Oeganda. Daar was het eerder regel dan uitzondering dat mama zonder een naaste erbij de bevalling moest doorstaan. Zo kwam het dan ook dat ik geregeld mijn hand beschikbaar stelde om fijn te knijpen. Enige tijd na de partus kwam papa dan ook eens om de hoek kijken. ‘Where is de father?!’ durfde ik een keer te vragen, toen het wel erg lang duurde totdat papa op kraambezoek kwam. ‘O, he is at work’, antwoordde de patiënte, alsof dit niet meer dan logisch was. ‘I never see any fathers around during the delivery. Are they allowed to be here and support you?’, voegde ik er voorzichtig aan toe. De dame keek me verbaasd aan en begon te lachen. Ze legde uit dat ze voor geen goud zou willen dat haar man bij de bevalling was: ‘embarrassing’ zou ze dat vinden. Nee, papa mocht komen als de baby aangekleed bij mama in de armen lag. Tot die tijd mocht haar man mooi wegblijven en zichzelf nuttig maken op zijn werk.
De afwezige betrokkenheid tijdens de bevalling betekent niet dat mannen in Oeganda niet om hun vrouw en kindje geven. Ik heb gelukkig veel vaders hun kleintje zien bewonderen met trotse twinkeling in hun ogen. Desondanks ben ik blij met onze Nederlandse cultuur en met de hoeveelheid opluchting die een simpele bedbank hier teweeg kan brengen.
Lees meer van Madelon- Er zijn nog geen reacties