De bosdokter

Het is zomervakantie, drie van de vier gynaecologen zijn vrij, dus zijn er geen operaties gepland. Na enkele spoedsectio’s ben ik gaan kijken of ik op de verloskamers wat kan doen en beland ik bij een tweelingbevalling. Elk uur wordt de vrouw getoucheerd, maar het schiet niet erg op met de ontsluiting. Ik puf mee, maak twee bedjes klaar en help de zenuwachtige vader gerust te stellen, terwijl ik zelf net zo zenuwachtig ben. De laatste centimeters duren eeuwig, de zon is al bijna onder, maar dan is het opeens zover en nog geen kwartier later liggen er twee jongens gewassen en wel in een bedje.

Het is nog net niet donker als ik naar huis fiets en in mijn enthousiasme dit met mijn huisgenoten te delen, mis ik bij binnenkomst een treetje. Binnen een paar seconde staan er acht coassistenten om me heen en ben ik het middelpunt van een pijnlijke patiëntendemonstratie. De Ottawa Ankle Rules worden opgedreund en de traumachirurg in spe neemt de eer mijn voet te onderzoeken. Het duurt niet lang voordat de diagnose gesteld is: gescheurde enkelbanden. Ik kan me in deze situatie geen betere huisgenoten bedenken; mijn voet wordt omhoog gelegd, een zak diepvriesdoperwten gehaald, een drukverband is zo aangelegd door de fysiotherapeut in opleiding en krukken worden aangeschaft. Ik word naar een hangmat gedragen en verzorgd en ga gewoon mee op het geplande tripje naar de jungle van Suriname. Ik word in de boot getild, het modderbad ingesleept en kruip de rivier uit. We varen door de prachtige jungle waar bomen weerspiegelen in het stille water en apen aan lianen slingeren. Al snel raak ik in gesprek met mijn buurvrouw, een vriendelijke Surinaamse die vraagt wat er met mijn enkel is. Ze vertelt dat ze bosdokter is en al vele toeristen heeft genezen met kruidenmengsels en geneeskrachtige bladeren. Ze weet ook wel wat voor mijn dikke enkel en laat de boot ver in de bosjes parkeren om in een noniboom te klimmen. Ze plukt enkele bladeren en vertelt dat ze zodra de zon onder is mijn enkel gaat genezen. Ik heb helemaal niks met de alternatieve geneeswijze, maar ben er wel van overtuigd dat je als dokter hiermee moet kunnen samenwerken, zeker in de tropen. Daarnaast geloof ik wel in de krachten van kruidenplanten en eeuwenoude tradities van de lokale bevolking. Ik word echter bijzonder sceptisch wanneer ze me vertelt dat het belangrijk is een oneven aantal bladeren te gebruiken én dat ik er wel in moet geloven dat het werkt. Maar onder het mom ‘baat het niet, dan schaadt het niet’ belanden er ’s avonds drie met olie besprenkelde en verhitte nonibladeren op mijn enkel. Er wordt wat onverstaanbaars gemompeld en handen stevig op mijn enkel gedrukt voordat er een dikke doek omheen gewikkeld wordt, zodat de bladeren de hele nacht hun werk kunnen doen.

De volgende ochtend staan de nerven in mijn slanke voet en de bosdokter is er als de kippen bij om haar gelijk te halen: ‘Zie je wel, de nonibladeren hebben hun werk gedaan!’ Met mijn Hollandse nuchterheid en opleiding in evidencebased medicine ben ik niet zo snel overtuigd, maar ik moet beamen: ik kan voorzichtig weer een stapje doen en een van mijn krukken aan de kant zetten...