Suzan Verduijn

Geneeskundestudent Suzan Verduijn is gekwalificeerd voor de Paralympische Spelen in Londen, maar het was lange tijd spannend of ze daadwerkelijk naar de Spelen zou mogen. Inmiddels is de kogel door de kerk en verheugt Suzan Verduijn zich erop naar Londen af te reizen.

Om aan de Spelen te mogen deelnemen, moet je eerst genomineerd worden door de sportbond. Vervolgens moet je vormbehoud tonen, oftewel laten zien dat je op olympisch niveau kunt presteren. Hoewel Suzan Verduijn al na het WK 2011 haar nominatie op zak had en in januari vormbehoud toonde, was ze niet zeker van deelname in Londen. Nederland had namelijk een gebrek aan startplekken: er waren slechts vijf beschikbaar voor zes gekwalificeerde dames. Verduijn: ‘Eentje moest er dus afvallen en dan wordt er gekeken wie de grootste kansen op een medaille hebben. Gelukkig zat ik daarbij.’

In Londen zal Suzan Verduijn in ieder geval deelnemen aan het verspringen, haar specialisatie. Ze hoopt ook op de 200 m en 100 m sprint uit te komen, maar deze onderdelen vinden deels tegelijkertijd met het verspringen plaats. ‘Toch is er nog kans dat het lukt. Van oud-Olympiërs heb ik gehoord dat het schema vaak op het laatste moment nog wordt omgegooid; dan kan het misschien alsnog.’ aldus Verduijn.

Suzan Verduijn sport in klasse 44: dames met een onderbeenamputatie. Op haar elfde heeft zij bij een val haar enkel verstuikt en kreeg last van posttraumatische dystrofie. Behandelingen bleken niet te helpen en na moeilijke jaren met veel pijn koos Suzan Verduijn in 2003 voor een amputatie. Ze vertelt: ‘De amputatie was niet zonder risico, het was bijvoorbeeld niet duidelijk of de pijn daarna minder zou worden. Maar ik zat toen in een rolstoel, met het been altijd omhoog, dus ik kon nauwelijks lopen, niet autorijden en ga zo maar door. Ik besefte dat ik zonder het been makkelijker in het leven zou staan – vrij letterlijk, normaal zitten zou tenminste weer mogelijk worden.’

Tot haar grote opluchting was de amputatie een succes en gaat het sindsdien veel beter. Enkele maanden na de operatie kreeg Suzan Verduijn een prothese. Via haar instrumentenmaker Frank Jol kwam ze in 2005 bij de atletiekvereniging terecht. Ze had de smaak al snel te pakken en sinds 2007 maakt zij deel uit van het Dutch Parathletics Team. Het lukte Verduijn niet om zich meteen voor de Paralympische Spelen in 2008 te kwalificeren. Daarom koos zij er na het behalen van haar doctoraal in 2010 voor om de coschappen uit te stellen en zich volledig op Londen 2012 te richten.

Bij de vraag of haar ziekte haar keuze voor geneeskunde heeft beïnvloed, moet Suzan Verduijn lachen. ‘Ik heb niet de ambitie om onderzoek te doen naar posttraumatische dystrofie of zoiets. Maar mijn interesse voor geneeskunde is zeker gegroeid door de vele bezoeken in het ziekenhuis.’ Hoewel zij nog niet zeker weet welke specialisatie zij wil doen, is revalidatiegeneeskunde momenteel favoriet. ‘Ik zie wat sporters in een rolstoel allemaal kunnen. Mensen helpen bij hun revalidatie, ze stimuleren om, ondanks beperkingen, alles eruit te halen wat erin zit, dat lijkt mij een prachtig vak.’

Of zij na de Spelen stopt met topsport of doorgaat tot Rio 2016, weet Suzan Verduijn nog niet. ‘Pas na de Paralympics, als alle spanning en opwinding voorbij zijn, neem ik die beslissing. Nu ben ik intensief met de voorbereiding bezig, hopelijk om in Londen te laten zien dat ik de beste ben in het verspringen. Maar of ik een medaille ga pakken? Dat is van veel factoren afhankelijk en op je tegenstanders heb je geen invloed.’

 
overzicht arts en olympiër