Piet Bon
1 reactieNaam: | Pieter Lammert Bon (18 april 1946) |
Sport: | Roeien |
OS: | Mexico City 1968 |
Erelijst: | geen medailles |
Piet Bon deed als roeier aan de Olympische Spelen mee en werkt als huisarts in Aalsmeer – net als zijn vader Simon Bon. ‘Tja, nature of nurture, dat is hier inderdaad de vraag.’
Op de vraag waarom hij voor geneeskunde gekozen heeft, antwoordt Piet Bon lachend: ‘Ik noem het weleens een gebrek aan creativiteit. Het artsenvak was wat ik kende van mijn vader en het is heel lastig om op je achttiende een keuze te maken. Maar ik heb er nooit spijt van gehad, ik werk met veel plezier als arts.’ Toen hij in 1964 aan de studie begon werd hij lid van de Amsterdamse studenten roeivereniging Nereus en ontdekte zijn passie voor het roeien. Vier jaar later maakte hij deel uit van de acht die bij de Olympische Spelen van Mexico City voor Nederland uitkwam. Het was de laatste club-acht – in de jaren erna werden nationale teams met roeiers van verschillende verenigingen samengesteld.
Bon: ‘Het is natuurlijk eervol en prachtig om de Spelen te mogen meemaken. Het is ook leuk om er samen als team gefocust naar toe te werken. Je doel wordt hoger naarmate je beter wordt.’ Het hoogste doel, het behalen van een gouden medaille, konden ze niet verwezenlijken. De acht moest genoegen nemen met een achtste plaats. Overigens waren in de jaren zestig bijzonder veel geneeskundestudenten lid van Nereus en zaten er naast Piet Bon nog vier Olympische dokters in de boot: sportarts Gee van Enst, gynaecoloog Maarten Kloosterman, maag-darm-leverarts Eric Wesdorp en huisarts Jan van Laarhoven.
‘De begeleiding was in die tijd nog niet echt professioneel, maar men was toch zoekend naar de beste manier om te trainen.’ vertelt Piet Bon. ‘Zo kregen wij adviezen van een inspanningsfysioloog. Ook werden wij gescreend door de Universiteit van Wageningen en werd ons eetpatroon kritisch onder de loep genomen. De gedachte was toen nog dat je vooral veel biefstuk moest eten, want daar werd je sterk van. Maar het vet waarin het gebakken wordt, is natuurlijk minder gezond. Daarom kregen wij een aangepast dieet. Daarmee is ieder teamlid een paar kilo’s afgevallen, dat scheelde voor de hele boot toch een paar secondes.’
Sport is in het verdere leven van Piet Bon een belangrijke rol blijven spelen. Hij specialiseerde zich als huisarts, maar volgde ook een cursus sportgeneeskunde. Als arts van het herenhockeyteam was hij in 1992 wederom bij de Spelen aanwezig. Het team behaalde een ietwat teleurstellende vierde plaats nadat het twee jaar eerder in Pakistan nog wereldkampioen was geworden. Bon was ook 23 jaar clubarts van Ajax.
Piet Bon is daarnaast altijd blijven roeien en tegenwoordig ook lid van de burgerroeivereniging De Hoop in Amsterdam – net als Frans Göbel trouwens, een van zijn collega’s in de praktijk en eveneens Olympisch roeier. In oktober 2011 heeft Bon nog aan de ‘Head of the Charles Regatta’ in Boston deelgenomen – met de acht van ’68. ‘Het was een reünie van ons team van de Spelen. Een van ons kon er helaas niet bij zijn, maar verder waren we compleet. Heel bijzonder om na al die jaren weer samen te roeien!’
Johanna Gröne
Rene Oosterwijk
Revalidatiearts, Heiloo
Mooi artikel over collega Bon en de roeisport.
Een kleine correctie dan: de laatste Olympische verenigingsacht komt op naam van Aegir uit Groningen, die in 1972 de München-acht op het water bracht.