Liesbeth Vosmaer - de Bruin

Toen Liesbeth Vosmaer-de Bruin in 1976 aan de Spelen in Montréal deelnam, was vrouwenroeien voor het eerst een Olympische discipline. Bovendien was zij, samen met haar mederoeister Maria Kusters, de eerste vrouwelijke medicus die tevens Olympisch atlete was. Terugkijkend wordt duidelijk hoe de sport geëmancipeerd is.

Liesbeth Vosmaer vertelt: ‘Lange tijd werd roeien als niet vrouwelijk genoeg gezien. Bezwete vrouwen, dat vond men niet kunnen. Toen vrouwen toch wilden roeien, werd stijlroeien geïntroduceerd, waarbij vrouwen niet hard, maar vooral mooi moesten roeien. Ze droegen fraaie kleren en werden beoordeeld op hoe esthetisch hun bewegingen waren.’ Het zou tot begin jaren vijftig duren voordat ook vrouwen mochten snelroeien, maar daarmee waren ze nog niet gelijkgesteld aan de heren. Zo was de afstand die bij de Olympische Spelen in 1976 geroeid werd aangepast. In plaats van de 2000 meter die mannen moesten roeien, was dat voor vrouwen maar 1000 meter. Er werd namelijk verondersteld dat vrouwen de hele 2 kilometer niet aan zouden kunnen, een idee dat nog tot 1982 standhield. Niettemin betekende de Olympische status de internationale erkenning en daarmee een enorme stimulans voor het vrouwenroeien. Liesbeth Vosmaer merkte daar in 1976 nog niet zo veel van: ‘Er was toen weinig aandacht voor de vrouwen. Ook was er weinig steun, je moest veel zelf betalen. Wel kregen we een trainingspak, zodat we bij het Olympisch defilé allemaal hetzelfde tenue hadden. Die mochten we na afloop zowaar houden – normaliter was de uitrusting altijd maar te leen.’

Liesbeth Vosmaer was nog bezig met haar coschappen toen ze aan de Spelen meedeed. ‘Je kon het roeien zonder problemen combineren met de studie. Het werd ook echt aangemoedigd door de universiteit’, herinnert ze zich. Vosmaer studeerde in Amsterdam en was daar lid van Nereus. Ze stapte over op geneeskunde na eerst een aantal jaren wis- en natuurkunde gestudeerd te hebben. Vosmaer: ‘Ik zag daar voor mij geen toekomst. Het speelde ook een rol dat we bij wis- en natuurkunde met maar enkele vrouwen tussen al die mannen waren. Bij medicijnen was de verhouding met ongeveer een op vier toch wat prettiger.’ Ook dat is inmiddels veranderd, tegenwoordig vormen vrouwen de meerderheid van de geneeskundestudenten.

Door de lange studieduur kon Liesbeth Vosmaer ook vele jaren lid blijven van de studentenroeivereniging. ‘De meeste roeiden maar twee of drie jaren, maar voor mij waren de Olympische Spelen een goede reden om door te gaan. Ik zat wel met allemaal jongere meiden in het team.’ Haar team, de vier met stuurvrouw, behaalde in de finale de vijfde plaats in een tijd van 3:54,36. 

Na het afronden van haar studie richtte zij zich een tijdje op sportgeneeskunde en inspanningsfysiologie. Tegenwoordig werkt ze als begeleider bij de trombosedienst, waar zij de labuitslagen controleert van patiënten die antistollingsmiddelen gebruiken.

overzicht arts en olympiër