‘Ook dertigers doen een flinke jas uit’

Hoe vergaat het artsen op de werkvloer in tijden van covid-19? Vandaag de belevenissen van huisarts Sabien Wierts, die tijdelijk in een coronacentrum werkt, en zorgdirecteur Monique Slee-Valentijn die haar oude stiel van internist tijdelijk weer oppakt.

Normaal gesproken werkt huisarts Sabien Wierts in een praktijk in Obbicht, Limburg. ‘Daar is nu minder werk, en bij het coronacentrum in Urmond zochten ze juist mensen. In overleg met collega’s ben ik daar dus aan de slag.’ In dat ‘coronahotel’, opgezet door thuiszorg- en huisartsenorganisaties, is een coronapost gevestigd – waar huisartsen dag en nacht patiënten met een verdenking op covid-19 kunnen zien – en er zijn afdelingen waar patiënten met de ziekte kunnen worden verzorgd. Wierts: ‘De patiënten komen uit het ziekenhuis, om nog wat aan te sterken of om te overlijden, of de huisarts stuurt ze in, omdat het thuis niet gaat maar een ziekenhuisopname niet wenselijk of nodig is. Wij kunnen ze zuurstof en medicatie toedienen en verzorgen.’ Met vijf andere huisartsen doet Wierts de dag- en avonddiensten als zaalarts.’ Medisch-inhoudelijk is het werk niet moeilijk, maar wat het zwaar maakt zijn de schrijnende verhalen die je hoort. Sommige families zijn erg hard getroffen, veel mensen hebben hun partner al verloren. Sommige mensen moesten via een iPad de uitvaart van hun geliefde bekijken. Er lag een vrouw bij ons, terwijl haar man en zoon allebei in slechte toestand in twee verschillende ziekenhuizen verbleven. Toen de man bijna kwam te overlijden, hebben we ervoor kunnen zorgen dat zij nog naar hem toe kon om afscheid te nemen, net als hun zoon. De zorg die we kunnen geven is zo anders dan we gewend zijn; door de ‘isolatiemaatregelen’ slaan we niet zomaar een arm om iemand heen, je kunt minder gemakkelijk even bij iemand zitten, dat alles om de kans op besmetting zo klein mogelijk te houden. En toch krijg ik energie van dit werk, omdat het bijzonder is om met hulpverleners van allerlei verschillende organisaties samen te werken. En omdat we soms met de kleine dingen die we wel kunnen doen voor mensen, toch het verschil maken. SB

Monique Slee-Valentijn is directeur geriatrische revalidatie bij de Amsterdamse zorgorganisatie Cordaan, opgeleid als internist ouderengeneeskunde. Vier weken geleden trok zij haar witte jas weer aan, om als arts leiding te geven aan een covid-19-unit die Cordaan heeft geopend. ‘Toen deze crisis kwam, vond ik het heel natuurlijk om zo dicht mogelijk bij de aanpak betrokken te zijn. Wat is deze nieuwe infectieziekte, wat zijn de gevolgen voor ouderen? Het vraagt volledige toewijding van nabij. We kampen sowieso met een tekort aan dokters, dus de keuze was makkelijk gemaakt.

We hebben een afdeling met dertien eenpersoonsplaatsen, bestemd voor orthopedie, vrij eenvoudig kunnen verbouwen. Hier liggen coronapatiënten om te herstellen, onder andere na ic-opname voordat ze naar huis gaan. We zijn continu bezet; dagelijks gaan gemiddeld vier eruit, vier erin. De leeftijd varieert van 33 tot 93 jaar, ook dertigers dus, die een flinke jas uitdoen als gevolg van de ziekte. Dat is wat corona met je doet, als je de niet-milde variant hebt gehad.

Na zestien dagen fulltime te hebben gewerkt, geef ik nu supervisie in duoconstructie. Het bestuurswerk gaat ook door, zeker nu covid-19 in onze verpleeghuizen is.

Het opnieuw in de praktijk werken heeft mij eerlijk gezegd veel gebracht, het voelde als een soort thuiskomen. Ondanks alles zit je met alle collega’s in een levendige, positieve vibe. Dit betekent niet dat ik helemaal terugga, maar door zoiets weet ik eens te meer waar ik het voor doe. Ik gun mezelf om een langer praatje met patiënten te houden; ze kunnen alleen door glas bezoek zien, en dat eenzame proces van herstellen is zwaar.’ MvT