Ultrahumaan coschap
1 reactieHuisartsengeneeskunde stond nooit hoog op mijn verlanglijstje. Ik houd van ziekenhuizen en van concrete klachten, misschien wel meer van het medische dan van het menselijke. Niet het prototype huisarts. Maar zoals dat de afgelopen twee jaar steeds weer duidelijk wordt, is de praktijk totaal anders dan ik had gedacht. En in die praktijk blijkt huisartsgeneeskunde enerverend en interessant.
Met de inmiddels vertrouwde zenuwen van een eerste dag wandel ik door een dorp dat wemelt van de pasgeboren lammetjes. Mijn uitgeprinte routeplanner doet me stilstaan voor een doodgewoon rijtjeshuis. Deze keer geen ziekenhuis met weer een ander doolhof van gangen. Niet twintig nieuwe handen schudden. Hier moet ik het doen zonder steun van mede-co’s en zonder de comfortabele bescherming van een witte jas. De dag begint om acht uur met het inloopspreekuur. De wachtkamer zit dan al tot de nok vol met patiënten die ongeduldig hoesten en kreunen. Ik word er
onrustig van. Waar is de koffie, waar is de overdracht om vredig bij wakker te worden?
Verbluffend vind ik het dat mijn huisarts iedereen lijkt te kennen. Hoe is het mogelijk dat een mens niet alleen drieduizend gezichten uit elkaar kan houden, maar ook bijbehorende diagnoses en familieverbanden paraat heeft? Ik begin net te denken dat mijn huisarts een genie is, als blijkt dat een vrij selecte patiëntengroep de praktijk draaiende houdt. In mijn vier weken zie ik sommige patiënten wel vijfmaal terug, steeds met andere – vaak betrekkelijk triviale – klachten. Maar tot mijn verwondering vind ik dat helemaal niet bezwaarlijk.
Sommige patiënten zijn zo oprecht dat het vertederend is. De diabeet die wanhopig spreekt over de ‘furieuze’ cirkel waarin hij terecht is gekomen nu hij moet afvallen maar ook insuline spuit. En een oude vrouw die snikkend vertelt dat ze tot het einde verschrikkelijk verliefd was op haar jaren geleden overleden echtgenoot, bezorgt me tranen in de ogen.
Toegegeven, medisch gezien zijn de dagen soms weinig interessant. Schimmels, lumbago, virale infecties. Maar het puur medisch bekijken doet de huisarts tekort. Patiënten zoals ik er zelf ook een ben – die louter komen voor een snelle remedie voor een simpele klacht – zijn niet meer dan een kleurloze opvulling van het patiëntenbestand.
Het zijn juist de mensen die drie keer per week op de stoep staan, die het interessant maken. Precies de patiënten van wie ik dacht dat ze zo vermoeiend zouden zijn. De houding van dat soort patiënten ben ik in geen ziekenhuis tegengekomen: zij komen voor een vertrouwenspersoon, niet voor een klacht. En dat geeft een bijzonder gevoel dat nieuw voor mij is.
De afwisseling is enorm. Tussen de saaie self-limiting klachten door, bellen we de crisisdienst voor een dove vrouw die plotseling psychotisch op het spreekuur verschijnt, snijd ik een moedervlek uit iemands been en krijgen we een schrikbarende labuitslag terug met 30 procent blasten. En dan merk ik dat de huisarts de wereld in de normale volgorde ziet, die in het ziekenhuis wordt omgedraaid. Deze man, al jaren hier patiënt, heeft plotseling leukemie. De hematoloog ziet een leukemie, en leert dan pas de man erachter kennen. In het ziekenhuis begrijp je de schrik, maar ervaar je hem niet.
Ik sta versteld van mijn plezier in dit ultrahumane coschap. Wachtend op de huisarts praat ik met een patiënt over de studie. Als ik vertel dat ik serieus denk dat ik chirurg wil worden, is hij verbaasd: ‘Maar ben je niet veel te menselijk voor een chirurg?’ Ik weet niet hoe ik moet reageren. Is dit een belediging voor alle chirurgen of moet ik blij zijn met dit compliment voor mezelf?
Julia Franken is coassistent
Naar alle afleveringen van In opleiding
<strong>PDF van dit artikel</strong>
L.W. Boland
, DIEMEN
..snijd ik een moedervlek uit iemands been en....
Is dat nieuw beleid, om een coassistent een naevus zelfstandig te laten verwijderen?
Zo'n huidafwijking is potentieel maligne zolang er geen histologie bekend is.
Wel zo zorgvuldig als zo'n ingreep d...oor een bekwame arts wordt uitgevoerd, met voldoende ruime snijranden en tegelijk met respect voor cosmetisch resultaat (bevoegdheid conform wet BIG).