Supervisie

Soms slaat de twijfel toe. Eigenlijk altijd na zes nachtdiensten. Ineens weet ik niet zeker meer of ik wel internist wil worden. Mijn vrienden vragen zich af of ik nog leef, het sporten moet ik vaak afzeggen en mijn ouders vieren meer feestdagen zonder dan met mij. En ik heb weer een nacht gevuld met het rondsluipen in holle gangen op zoek naar verpleegkundigen met zaklampjes en op Crocs, het luisteren naar piepende en hijgende longpatiënten, het beoordelen van ontlasting op melaenakwaliteiten en het afvoeren van TS’ers (of methadon­verslaafden) naar de MC.

Natuurlijk laat ik me niet kennen, en al helemaal niet op mijn werk. Een ambitieuze student twijfelt immers niet. En een twijfelaar krijgt nooit een aandachts­gebied. Dus loop ik na mijn nachtdienst richting typekamer om mijn brieven na te kijken. Nachtdienst of geen nachtdienst, het werk gaat immers door en brieven moeten officieel binnen twee weken de deur uit.

Boven op de stapel ligt een niet te missen met rood gecorrigeerde brief. Behoudens het inhoudelijke commentaar staat onderaan een opmerking (met uitroepteken) betreffende mijn zorgvuldigheid. De secretaresse probeert mij nog op te beuren door op te biechten dat ze al meerdere van dit soort rode brieven heeft moeten uit­delen. Ik ben dus niet de enige. Maar ik weet het nu absoluut zeker. Ik wil geen internist meer worden.

Na acht uur slaap kan ik het weer relativeren: zó’n internist wil ik niet worden. Als ik zelf internist ben, zal ik mijn gespreksvaardigheden ook buiten de spreekkamer toepassen en mijn feedback opbouwend en motiverend brengen.

Annemarie Bosch, de arts-assistent