Pierenbadje
Plaats een reactieHet reanimatiesein hangt als een bom aan mijn jas. Zodra het afgaat, stijgt mijn adrenaline tot ongekende hoogte en kom ik pas weer tot mezelf als we gezamenlijk, soms teleurgesteld, de patiënt verlaten. Maar ik zie nu dat ik niet de enige ben. Iedereen heeft stress, werkt op topsnelheid en eigenlijk verloopt het nooit gestructureerd. Verhitte hoofden, geschreeuw, protocollen die in de verkeerde volgorde worden afgewerkt.
Toen ik begon met werken, heb ik hard mijn best gedaan om ergens aan een reanimatietraining te mogen deelnemen. Verder dan de BLS-training ben ik echter nooit gekomen. ALS moest ik in de praktijk leren klaarblijkelijk - en ik werd in het diepe gegooid.
Ik verdiepte mij in de 4 Hs en 4 Ts, stopte de protocollen voorin mijn jasje en deed mijn best.
Naarmate ik meer ervaring krijg, word ik er beter in. Ik denk sneller, kijk door de chaos van de reanimatie heen en zie ook welke stappen van het protocol worden overgeslagen. Maar ik realiseer mij des te meer dat er dingen zijn die ik niet weet. Of die ik niet wist, maar nu inzie. Dingen die ik anders had kunnen doen, of mogelijk heb gemist, wat er beter zou kunnen als we allemaal ervaren waren en meer op elkaar ingespeeld.
Als we gedegen zorg willen garanderen moeten we de diepe techniek verlaten. Zeker voor vaardigheden zoals reanimeren, waarbij tijd van levensbelang is, moet het team goed zijn getraind en gestructureerd te werk gaan. Een gedegen training begint in het pierenbadje. En dat kost nu eenmaal tijd en geld.
Annemarie Bosch,arts-assistent
- Er zijn nog geen reacties