Kruk, koffie, kop houden: hoe het was om co te zijn

Geneeskundestudenten zetten met de toneelvoorstelling 'Kruk, koffie, kop houden' de ongemakken uit het leven van een co neer. Tegelijkertijd houden ze artsen een spiegel voor. ‘Hopelijk denken artsen na het zien van dit stuk dat een co ook gewoon een persoon is.’

Een handvol artsen verzamelt zich in de openingsscène van Kruk, koffie, kop houden voor een reünie in een koffiebar. Hun aftastende gesprek naar hoe het hun voormalige studiegenoten tegenwoordig vergaat, komt al snel op coschappen. ‘Of ik zelf weleens een co begeleid?’, vraagt een arts verveeld. ‘Ach, als er eentje goed is, werp ik er af en toe een blik op.’ Een jaargenoot van weleer slaakt een zucht en vraagt: ‘Moeten jullie nog weleens terugdenken aan die cotijd? Aan hoe mensen tegen ons deden?’