Geen plaats voor de huisarts (4)

Met verbijstering las ik het artikel van collega Schilder (MC 50/2007: 2069). Wil hij opzettelijk een al langlopend onderwerp nieuw leven inblazen door te provoceren? Of is hij zich ondanks zijn uitgesproken mening toch niet voldoende bewust van de complexiteit van de materie?

Niet alle huisartsen hebben een voorliefde voor acute zorg, vooral niet buiten de reguliere werktijden. Niet alle SEH-artsen hebben een voorliefde voor eerstelijnszorg, vooral niet als die zorg een groot deel van de werkzaamheden inhoudt. Nog niet alle SEH-afdelingen hebben SEH-artsen, niet alle assistenten hebben voldoende inzicht om een potentieel ernstig onderliggend ziektebeeld te herkenen bij een ‘onterechte’ zelfverwijzer. Hiervoor is ook kennis van ziektebeelden buiten het eigen aandachtsgebied nodig.

De patiënt heeft het recht leek te zijn en je mag niet van hem verlangen dat hij zijn zorgvraag bij het juiste loket deponeert. Wie doet de eerste triage; de huisarts, de SEH-verpleegkundige of misschien het nationaal triagesysteem? Wie staat er aan de poort voor de opvang, hoeveel deuren heeft de ingang? Hoe voorkom je onnodige vertraging voor patiënten die van de eerste naar de tweede lijn gaan, wie beantwoordt telefonische consulten? Wie doet visites?

Deze vraagstukken zijn niet onoplosbaar. Er zijn al vele modellen in uitvoering op SEH-afdelingen. Sommige succesvol, sommige met veel blijvende vraagstukken, sommige weer teruggedraaid. De financiën blijken hierbij overigens een grotere rol te spelen dan de kwaliteit van zorg. Schilder gaat uit van één oplossing die in zijn ogen niet wenselijk is, terwijl er nog niet één oplossing bestaat. Het vooraf uitsluiten van de huisarts in het beter verzorgen van de acute-zorgketen, werkt beperkend en sluit goede oplossingen uit.

Beverwijk, januari 2008

Maarten Kok, SEH-arts