Passie is niet vanzelfsprekend

‘Jij bent nodig, wat heb jij nodig?’ Dat is de titel van de inzet van de Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen (NVZ) voor de nieuwe Cao Ziekenhuizen. Die titel stemt me hoopvol, want de werkgeversorganisatie straalt hiermee uit dat ze de intentie heeft te luisteren naar de ruim 225.000 ziekenhuiswerknemers die hun werk onder een behoorlijke druk en vaak met te weinig mensen moeten doen.

Eerlijk gezegd was ik dan ook verbaasd dat de eerste drie overlegrondes voor de nieuwe cao relatief stroef zijn verlopen. Tijdens het laatste overleg, op 17 januari, kregen de bonden – wij zijn als LAD voor deze cao aangesloten bij vakbond FBZ – op bijna al hun voorstellen terug dat deze niet realistisch waren of geen prioriteit hadden. De reactie van de NVZ: ‘Cao-onderhandelingen zijn gebaat bij een zorgvuldig en transparant proces.’ Als de NVZ alle voorstellen zou honoreren, leidt dat volgens de werkgeversorganisatie ‘tot een onbetaalbare stijging van de loonkosten. Dat is niet reëel’.

Natuurlijk is onderhandelen een spel van geven en nemen. Wij begrijpen heel goed dat als je inzet op tien punten, het niet reëel is ze alle tien binnen te halen. Maar de voorstellen van de bonden zijn geen onuitputtelijk verlanglijstje dat gedachteloos tot stand is gekomen. Het zijn voorstellen die zijn opgesteld op basis van de behoefte van ziekenhuiswerknemers om hun werk goed en met plezier te kunnen doen. Ze doen – en dan spreek ik als neuroloog ook even namens mezelf – hun werk met een grote bevlogenheid, maar die bevlogenheid staat wel onder druk. Onderzoeken laten keer op keer zien dat de hoge werkdruk, de administratieve lastendruk en de grote hoeveelheid taken en te behandelen patiënten het werkplezier in de weg staan. Is het dan onrealistisch om te vragen om maatregelen die de werkdruk verlichten en die kunnen helpen bij het realiseren van een evenwichtiger werk-privébalans? Ik vind van niet.

Hoe eerder een nieuwe cao, hoe beter

Gezien de enorme uitdagingen in de ziekenhuiszorg is het in mijn ogen cruciaal dat we luisteren en samen verkennen wat haalbaar is. Uiteindelijk hebben de bonden en werkgevers immers hetzelfde doel: het leveren van de beste ziekenhuiszorg, met hart voor de patiënt en met een grote passie voor het vak. Die passie mogen we echter niet als vanzelfsprekend beschouwen. We hebben de afgelopen jaren heel wat gedaan om de zorg efficiënter te organiseren, maar als ik kijk naar de uitdagingen in de zorg, moeten we de komende jaren vooral investeren in zorgprofessionals zelf.

Dus, beste NVZ, zullen we de vorige overlegrondes gewoon snel vergeten, zodat werkgevers en de bonden tijdens het volgende overleg op 7 februari met een open houding het gesprek kunnen aangaan om realistisch, zorgvuldig en transparant tot een nieuwe cao te komen? Ik denk dat veel ziekenhuiswerknemers wel toe zijn aan een beetje perspectief. Hoe eerder die nieuwe cao er komt, hoe beter!