Witte Flits

Witte Flits, nu in de bioscoop.
De trailer vindt u hier.

Rick, veertiger, worstelt al twintig jaar met zijn geestelijke gezondheid, en heeft al zeven jaar een duurzame stervenswens. Een vracht aan diagnoses heeft hij in de loop der tijd gekregen, die hij opsomt als hij zijn eigen casus mag presenteren. Ze waren allemaal onjuist.

Uiteindelijk kreeg hij de diagnose ‘persoonlijkheidsstoornis NAO’. Is zijn stervenswens misschien diep van binnen toch vooral een roep om aandacht? Heeft hij een trauma opgelopen? Hij ontkent het in alle toonaarden en zegt kort maar krachtig: ‘Ik ben de duivel.’ Na een intensief, jarenlang traject krijgt hij toestemming voor euthanasie. De speelfilm Witte Flits brengt in beeld hoe dat gaat, met consult van een tweede psychiater, en ook de rol van de SCEN-arts wordt genoemd. Zijn ouders staan voor de opgave om hem voorgoed los te laten. Scenarist/regisseur Laura Hermanides baseerde haar film op het verhaal van twee ouders die hun zoon volgens haar ‘liefdevol hadden gesteund in zijn strijd om euthanasie’. Ze koos voor een kalme vertelling in vaak strakke kaders, die daardoor des te harder raakt, met hier en daar wat lichte symboliek: let op de betekenis van de Opel Kadett.

Toch is Witte Flits niet overal even sterk: sommige rollen – vreemd genoeg ook die van de zoon – krijgen weinig profiel; het is vooral de film van beide ouders, gespeeld door Renée Soutendijk en Raymond Thiry op de toppen van hun kunnen. Witte Flits was openingsfilm van het Nederlands Film Festival en Hermanides hoopt dat die bijdraagt ‘aan een open gesprek rondom dit thema’. Zelden zal de timing van een film zo goed zijn geweest.