Mijn eerste euthanasie

Mijn eerste euthanasie - Verhalen van artsen, Wendy Tollenaar, Uitgeverij de Graaff, 253 blz., 25,99 euro.

bestellen

‘Ik vind euthanasie heel mooi. Ik doe er veel meer dan een gemiddelde huisarts. De meeste huisartsen zitten op een gemiddelde van eenmaal per twee jaar, ik heb er nu al vijf gedaan en het jaar is nog maar driekwart.’ Het is een citaat uit een van de achttien verhalen van artsen (twee anoniem en bij één wordt louter de voornaam genoemd) uit het boek Mijn eerste euthanasie.

In de tweede bijdrage wordt deze euforie echter gerelativeerd: ‘We gaan nou niet doen alsof een ­zelfgekozen dood zo zacht is met kaarslicht en een muziekje erbij. We proosten op het leven en dan glijd je weg. Dat klopt niet. Dat vind ik ingewikkeld en ik ben het steeds ingewikkelder gaan vinden. Durf een natuurlijke dood aan te gaan (…).’

Bij de zeer zieke vader van een andere arts komt euthanasie ter sprake, maar de waarnemer stond hier niet achter en de hoogbejaarde man blijft tot haar blijdschap in leven; de impact van haar eigen eerste euthanasie speelde een rol bij het besluit om als huisarts te stoppen. ‘Alle verhalen gaan over het einde van het leven waarbij de dood een klein duwtje in de rug krijgt’, schrijft samensteller Wendy Tollenaar, die zelf geen achtergrond in de medische sector heeft. Haar boek illustreert echter dat euthanasie beslist níét mag worden beschouwd als zomaar een ‘duwtje in de rug’. De titel focust daarnaast te veel op ‘mijn eerste euthanasie’, terwijl alle openhartige bijdragen – onder andere die van Sander de Hosson en Menno Oosterhoff – veel verder gaan. Het is niet altijd even gemakkelijk maar wel erg belangrijk om dit boek zo onbevooroordeeld mogelijk te lezen, alleen al uit respect voor degenen die hieraan hebben meegewerkt.