Des Teufels Bad

In de 18e-eeuwse volkstaal werd gezegd dat ‘melancholische’ mensen gevangen zaten in het ‘duivelsbad’. Tegenwoordig zouden we ze depressief (en suïcidaal) noemen.

Historische rechtbankverslagen uit die tijd wijzen op een gruwelijke praktijk: in Duitsland, Zweden, Oostenrijk, Frankrijk en Engeland maakten vrouwen die kampten met een diepe depressie een einde aan hun leven door eerst een moord, vaak op een kind, te plegen, waarna ze zich lieten berechten en ter dood werden veroordeeld. Zo hoopten ze te ontsnappen aan de eeuwige verdoemenis: suïcide betekende immers dat je na de dood in de hel zou belanden. Vóór hun executie konden zij biechten en gereinigd van hun zonden in de hemel worden opgenomen. De Oostenrijkse filmmakers Veronika Franz en Severin Fiala baseerden op dat historische gegeven Des Teufels Bad: het relaas van de diepgelovige Agnes die, getrouwd met een waarschijnlijk homoseksuele man, wordt geconfronteerd met immense emotionele kilte, een naargeestig huishouden en kinderloosheid. Haar bestaan wordt alsmaar beklemmender, haar depressie en haar wanen extremer.

Sterk is dat de makers kiezen voor een vertelling die het vooral van beelden en wrange muziek moet hebben. Dialogen zijn kortaf en spaarzaam. Dat leidt tot een kijkervaring die nogal ‘binnenkomt’: de laatste biecht van Agnes en de daaropvolgende scène behoren tot de heftigste die dit jaar in de cinema te zien waren. 

Des Teufels Bad, nu in de bioscoop.

.