‘Naar Dokkum verhuizen voor een baan? Ze verklaarden me voor gek’
Verkassen voor een baan: drie specialisten over het geluk dat ze vonden in een nieuwe stad
Plaats een reactie
Veel jonge klaren zwerven na hun opleiding van tijdelijk contract naar tijdelijk contract. Niet zelden betekent dat: verhuizen. Deze specialisten kozen voor een nieuwe woonplaats en werden er nog gelukkiger van ook. ‘Je kunt excelleren in wat je ergens wél kunt doen, juist in een klein ziekenhuis.’
Johannes Govaert staat weer met de verhuisdozen in zijn handen. Na anderhalf jaar in een huurhuis in Breda Prinsenbeek verhuist hij binnenkort met zijn gezin naar een eigen huis in Breda zelf. ‘Ons zoontje is 4, dit wordt zijn vierde huis. Hopelijk kunnen we hier langer blijven.’
Johannes is abdominaal chirurg, zijn vrouw is plastisch chirurg. Hij verhuisde met haar mee naar Zwolle en had het geluk dat hij daar als fellow aan de slag kon. Toen ze allebei klaar waren met hun opleiding was de vraag: wie krijgt als eerste die vaste plek? Zijn vrouw ‘won’. Zij kon in Breda terecht. Johannes verhuisde mee en werkt nu als chef de clinique in Den Haag, een uur rijden van zijn huis.
Johannes Govaert (38), gastro-intestinaal en oncologisch chirurg. Woonde en studeerde in onder andere Leiden. Opleiding tot chirurg en promotietraject vanuit Amsterdam en Utrecht. Verhuisde met zijn vrouw mee naar Zwolle voor een fellowship in Zwolle en Apeldoorn. Woont nu in Breda Prinsenbeek en werkt als chef de clinique in het Haaglanden Medisch Centrum in Den Haag.
‘We zijn thuis!’
Johannes is dik tevreden met hoe het heeft uitgepakt. Breda is een schot in de roos voor de twee zuiderlingen. ‘We zijn “thuis”! Breda is de leukste stad van Brabant. Als we het van tevoren hadden kunnen uitzoeken hadden we het niet beter kunnen vinden.’
Het voordeel van het vele verhuizen is dat hij en zijn vrouw zonder aarzelen ja konden zeggen tegen Breda. Ze wisten wat ze wel en niet wilden. Johannes: ‘Zo kwamen we erachter dat we graag terug wilden naar het zuiden en dat we niet gebonden waren aan de Randstad, waar we gestudeerd hadden. Een van mijn broers woont in Den Haag. Van hem hoor ik over de wachtlijsten voor scholen, voor de opvang, voor de sportclubs. Dat speelt in het zuiden een stuk minder.’
‘Ik hoor vaak over de wachtlijsten voor scholen in Den Haag. Dat speelt hier een stuk minder’
Grote tuin
Heeft Johannes ruime ervaring met het in- en uitpakken van dozen, zijn tweelingbroer en gastro-intestinaal en oncologisch chirurg Klaas Govaert bezit waarschijnlijk inmiddels niet meer dan een weekendtas. Na zijn studie in Leiden woonde hij een jaar in New York, daarna in Den Haag, Amsterdam, Utrecht, Loosdrecht en San Diego. Pas daarna streek hij met zijn vrouw en drie kinderen neer in Nijmegen, waar ze nog eens een paar keer moesten verhuizen tot ze in hun eigen koopwoning konden. Zijn vrouw kreeg in Nijmegen een vaste aanstelling als mdl-arts. Klaas kreeg een aanstelling als fellow in het Amphia ziekenhuis in, jawel, de woonplaats van zijn tweelingbroer, Breda.
Het betekent dat hij dagelijks tweeënhalf uur in de auto zit. Toch is Klaas zeer tevreden met waar hij is terechtgekomen. De natuur rond Nijmegen is prachtig, er is veel ruimte, het is een rustiger omgeving voor de kinderen. ‘Ik had de wens om een grote tuin te hebben om in te werken: dat is gelukt. We hebben eekhoorns in de tuin, vleermuizen, roofvogels en we wonen toch in de stad. Dat kan in Nijmegen.’
Een andere reden waarom hij blij is met Nijmegen is dat zijn vrouw een leuke baan heeft gevonden in Het Radboudumc. En wonend in Nijmegen is er voor hem op werkgebied nog veel mogelijk. Stel, één van hen tweeën had in het Noorden een plek gevonden, dan was het voor de ander lastiger geweest om in die regio ook een geschikte baan te vinden.
Martijn Möllers (44), algemeen chirurg. Verhuisde in 2011 naar Veenwouden, Friesland. Was bestuurslid van vereniging medische staf Sionsberg en later bij ziekenhuis Nij Smellinghe. Was enige tijd columnist bij Medisch Contact en het Friesch Dagblad. Sinds 2021 voorzitter van de vakgroep Chirurgie in Nij Smellinghe.
Zelfs geen ic
Chirurg Martijn Möllers verhuisde maar één keer in zijn leven, maar het was wel direct een ingrijpende stap. Na school, studie, coschappen en opleiding in de regio Leiden-Den Haag verhuisde hij in 2011 met zijn vrouw en twee jonge kinderen naar Noordoost-Friesland. Zijn vrouw moest daarvoor haar baan als woordvoerder bij de politie Haaglanden opzeggen. Omdat hun nieuwe huis nog verbouwd moest worden, verruilden ze hun grachtenpandje in de binnenstad van Leiden voor een tijdelijke woning op een vakantiepark in Eernewoude.
Inmiddels woont het gezin ruim tien jaar in het verbouwde droomhuis. De kinderen, inmiddels 13, 11 en 10, groeien op met de rust en ruimte van het Friese platteland. Met kippen, twee katten en een hond. De vrouw van Martijn heeft weer dezelfde baan – als woordvoerder bij de politie Noord-Nederland.
Ook werkinhoudelijk is alles op zijn pootjes terechtgekomen. De collega’s van het Haaglanden Medisch Centrum in Den Haag verklaarden Martijn voor gek toen hij in Dokkum solliciteerde. ‘Het kleinste ziekenhuis van Nederland. Er is zelfs geen ic, dus je kunt bepaalde procedures niet doen… Nou, ik zag wel kansen.’
Expertisecentrum
Martijn maakte in feite zijn eigen baan. ‘Er zijn in het noorden niet zoveel expertisecentra. Ik heb een centrum voor buikwandpijn opgezet, naar voorbeeld van en in samenwerking met het centrum in Eindhoven. Na een campagne met Google AdWords kregen we patiënten uit heel Nederland. Toen er een nieuwe liesbreuktechniek op de markt kwam, ben ik als eerste chirurg in het noorden de training gaan doen om die techniek te gebruiken. Zo heb ik mijn dagen goed vol gekregen.’
Het glas is halfvol, wil hij maar zeggen. Je kunt excelleren in datgene wat je wél kunt doen, juist in een klein ziekenhuis. ‘En dat je in je eigen ziekenhuis niet alle ingrepen kunt uitvoeren, betekent niet dat je die nooit meer kunt doen. Ik ga een keer of tien per jaar naar andere ziekenhuizen om te opereren. Daarvan kom ik altijd heel geïnspireerd terug.’
Ook op andere manieren kun je je op zo’n plek ontwikkelen, zegt Martijn. Als stafvoorzitter leerde hij veel over de geldstromen en de organisatie van de zorg. Ook breidde hij zijn netwerk flink uit. ‘Daar pluk ik nog iedere dag de vruchten van.’
‘Ik ben overal in een halfuurtje. Files kennen wij hier niet’
Zorgen
Toch is het nog even heel spannend geweest. Vier jaar na zijn verhuizing ging het ziekenhuis in Dokkum failliet. ‘We wilden als gezin één keer verhuizen, we hadden net ons huis verbouwd en we wilden niet weg. Maar er konden maar drie van de 35 specialisten een plek krijgen in een ander ziekenhuis in het noorden. Toen heb ik me wel stevig zorgen gemaakt.’
Martijn kon over naar ziekenhuis Nij Smellinghe in Drachten. Dat betekent dat hij naast zijn werk in Drachten ook in Sneek, Heerenveen of Leeuwarden opereert en diensten draait. Dat is geen probleem, vindt Martijn. ‘Ik ben overal in een halfuurtje. Files kennen wij hier niet.’
Klaas Govaert (38), gastro-intestinaal en oncologisch chirurg. Woonde en studeerde in Leiden. Deed onderzoek in New York. Woonde in Den Haag voor coschappen. Promotietraject vanuit Amsterdam. Volgde vanuit Amsterdam, Utrecht en Loosdrecht de opleiding tot chirurg. Woont sinds september 2021 in Nijmegen en werkt nu als fellow chirurgie in het Amphia ziekenhuis in Breda.
Vlieguren maken
Waar Martijn zijn plek heeft gevonden, moeten Johannes en Klaas nog afwachten. Beiden hebben tijdelijke contracten die nog een keer verlengd kunnen worden. Het is de vraag wat er daarna gebeurt.
Toch ziet Klaas zijn fellowship als een kans. ‘Ik krijg de ruimte om bij te leren. Als chirurg ben je niet klaar als je de opleiding hebt afgerond. Je kunt je nog eindeloos verdiepen. Voor mij betekent een fellowship dat ik me verdiep in complexere ingrepen, dat ik meer vlieguren kan maken en leer verantwoordelijkheid te dragen, als opmars naar een vaste plek.’
Van verhuizen leer je om je aan te passen en flexibel te zijn, meent Klaas. En wie flexibel is, staat open voor het aanleren van nieuwe dingen. Iedere verhuizing gaf hem de kans om andere gebruiken en technieken aan te leren. Daar is hij erg blij mee. ‘Daarbij ben ik telkens nieuwe leuke collega’s tegengekomen waardoor ik nu een breed netwerk heb.’
‘Iedere verhuizing gaf de kans om gebruiken en technieken aan te leren’
Toekomst
Het grootste struikelblok voor Klaas is het toekomstperspectief. ‘Er zijn weinig vaste plekken, dat is zo en dat moet je accepteren. Het betekent dat ik iedere dag lang in de auto zit. En als ik dienst heb, ben ik het hele weekend in het ziekenhuis. Dat trekt een wissel op het gezin. Het gaat nu goed en we zien het als een investering. Maar hoe groot is de kans dat ik hierna een vaste baan krijg? Ik heb een goed netwerk en ik heb nevenactiviteiten gedaan, maar er komen nu eenmaal weinig plekken vrij.’
Zowel Klaas als Johannes heeft vertrouwen dat het uiteindelijk goed zal komen. Blijdschap over wat er allemaal wel goed gaat, overheerst. Johannes: ‘Je wil de rest van je leven wonen waar je het gelukkigst wordt. Wij vonden drie dingen belangrijk: mijn werk, het werk van mijn vrouw en de plek waar we wonen. Twee van de drie kunnen we afstrepen. Dat derde punt komt ook nog wel goed. ’
Ook Martijn adviseert specialisten die nog een plek zoeken om naar het gehele plaatje te kijken. ‘Als ik jonge collega’s die net zijn binnengekomen zie pendelen tussen de Randstad en hier omdat ze elders nog een huis hebben, dan heb ik wel met ze te doen. Je gezin is ook belangrijk. Er is veel meer dan werk.’
- Er zijn nog geen reacties
