Reacties
ingezonden reactie

Persvrijheid

Plaats een reactie

Onlangs eindigde een ingezonden brief met de woorden ‘Stop Vermeulen’ (MC 14/2022: 38). Wellicht een ‘cri de coeur’ maar wel op de man gespeeld. Als auteur overkomt mij dit steeds vaker. Twee jaar geleden kreeg ik na een artikel in het FD een brief met dreigende ondertoon: ik hoorde niet thuis in deze krant. Bij zowel Medisch Contact als Arts & Auto – ik schrijf voor beide – is het voorgekomen dat reacties op columns/blogs zo ongekend fel waren dat van hogerhand moest worden ingegrepen. Dit overkwam KNMG-ethicus Gert van Dijk (Medisch Contact) en medisch journalist Frank van Wijck (Arts & Auto).

Nederland is gekelderd naar plaats 28 op de wereldwijde ranglijst persvrijheid. Hieraan ligt twee ontwikkelingen ten grondslag, waarmee ik zelf regelmatig word geconfronteerd: 1. ofschoon ook in dit tijdschrift de artikelen steeds korter worden, blijkt uit reacties dat onvoldoende tijd wordt genomen om te lezen wat er echt staat, en 2. in plaats van een onderbouwde inhoudelijke reactie wordt niet zelden vanuit de onderbuik gereageerd, waarbij persoonlijke onvrede wordt afgewenteld op de auteur.

Redacties staan voor een dilemma: je wilt lezers te vriend houden maar wat moet je doen als zij over de schreef gaan? Ook ik werd tot tweemaal gedwongen om een knieval te maken, terwijl ik vond dat ik niets had misdaan. Als 1 aprilgrap wijdde ik in een blog onder de titel ‘Een boek dat écht gelukkig maakt’ een bespreking aan de niet bestaande bundel Grijs. Lezers die het boek wilden kopen, werden boos. Korte tijd later bood ik hiervoor mijn excuses aan in de blog ‘Grijs: een serieuze 1 aprilgrap’. Bij een blog over ‘De waarde van een burger’ in het kader van het dreigende tekort aan ic-capaciteit voegde ik hieraan al één dag later na negatieve reacties een onderschrift toe dat het om fantasie ging. Hierna was fictie not done: bij mijn blog ‘Steunpunt Slechte Ouders’ nam ik geen risico meer en gaf ik direct al in het PS aan dat ik de lezers iets op de mouw had gespeld. Eerdere blogs over een vermeend ‘Medisch Outlet Centrum’ konden toen nog wel door de beugel.

Mijn onbevangenheid is verdwenen. Ik schrijf zelden of nooit over medische excessen maar juist over de alledaagse medische praktijk. Hierbij dien ik de privacy van zowel patiënten als zorgverleners te respecteren, terwijl ik tegelijk geen afbreuk mag doen aan de feiten. Dit wordt steeds lastiger. Soms biedt fictie de enige mogelijkheid om een reëel probleem in de zorg te bespreken. Maar de angst voor nepnieuws heeft deze weg afgesloten. Kritiek op zorginstanties en farmaceutische bedrijven leidt steeds sneller tot waarschuwingen en dreigementen. Er is sprake van een hele subtiele, vanuit belangen gedirigeerde ontwikkeling die zich op meerdere fronten manifesteert maar uiteindelijk ben jij als auteur het meest kwetsbaar en dús dien jij je aan te passen of het veld te ruimen. Op deze wijze komt ook in Nederland de persvrijheid in het gedrang.

Ignace Schretlen, publicist, beeldend kunstenaar en voormalig huisarts, Rosmalen

Meer ingezonden reacties

ingezonden reactie
  • Ignace Schretlen

    Ignace Schretlen studeerde geneeskunde en filosofie, is voormalig huisarts en nog altijd werkzaam als kunstenaar en publicist. Hij schrijft voor de rubriek Media & Cultuur.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.