Instroomfunctionaris

Een praktijkperikel beschrijft de moeizame weg van een huisarts om een vrouw in psychische nood aangemeld te krijgen bij een crisis-opvang (MC 41/2012: 2272).

Deze praktijk is heel herkenbaar. Een gemis aan samenhangend beleid bij contractering leidt tot gekte. De ggz is hierdoor niet alleen voor de patiënt een doolhof, maar ook voor de verwijzer. Dat was niet de bedoeling van de Zorgverzekeringswet, maar wel een gevolg van verkeerd gebruik van marktmogelijkheden. Inhoudelijk slimme contractering door één zorgverzekeraar is al zeldzaam, laat staan dat zorgverzekeraars dit met elkaar in één regio doen. De poortwachtersrol van de huisarts is hierdoor slechts een façade.

Er is een alternatief: één regionaal verwijsloket, door ggz-instellingen gezamenlijk in te richten, zou een voorwaarde voor een ggz-contract moeten zijn en kan een zegen zijn voor patiënt én verwijzer. Voor de jeugd-ggz geldt dit à fortiori. Nu kiest niet de patiënt, maar bepaalt iedere zorgverzekeraar wat ‘de keus’ moet zijn en mag de patiënt met de verwijzer uitvinden wie er in een jaar wel en niet tot het contracteerpalet van de verzekeraar behoort.

Paul Habets, huisarts, Ommen