Marktwerking en bezuinigingen

Een drukke maandag. Op mijn lijstje om terug te bellen staat een dame van 67 jaar. In de toelichting staat dat zij een verwijsbrief wil hebben voor de ‘handpoli’. Ik kan mij niet herinneren dat zij een probleem heeft met haar handen en weet evenmin wat zij bedoelt met de handpoli. De assistente laat mij de brief zien die mevrouw heeft ontvangen na haar actie richting die poli: zij kan op woensdag al terecht bij een neuroloog.

Pas om 18 uur – mevrouw vindt op mijn bericht wachten ongewenst – krijg ik haar te spreken. Wat blijkt: in de lokale krant stond een berichtje over een nieuwe handpolikliniek in het ziekenhuis, waar mensen snel terechtkunnen. Mevrouw was 8 à 10 jaar geleden door diverse specialisten onderzocht – orthopeed, neuroloog, neurochirurg, reumatoloog – zonder dat iets gevonden is. Zij heeft echter nog wel last en hoopt hier de oplossing te vinden. En of ik dus de brief snel wil maken. Op dinsdag geef ik onderwijs, dus er is weinig keus… Maar deze dag bracht mij twee spoedopnames naast alle dagelijkse consulten, visites en telefoontjes en veel aandacht kan ik niet meer opbrengen voor deze brief, nog los van de ergernis. De voorgeschiedenis raffel ik af.

Ik weet niet of mevrouw op zal schieten met dit consult, maar een besparing zal deze vorm van marktwerking in elk geval niet opleveren.

Meer praktijkperikelen.