Temperament

De 71-jarige man van Italiaanse afkomst zit ongeduldig in de wachtkamer. Zijn hele leven fors gerookt, een roerig leven achter de rug. Vorige week heeft hij tijdens mijn afwezigheid een kuurtje antibiotica afgedwongen voor zijn langdurige hoestklachten. De X-thorax laat geen afwijkingen zien. Met zijn Italiaanse temperament heeft hij de hap opgeschrikt, omdat het zo ‘echt niet langer kan!’ Van het frequent hoesten krijgt hij pijn op de borst en heeft hij regelmatig het gevoel dat hij stikt. Hij hoest groen slijm op. ‘Dat is toch niet normaal’, zegt hij.

Als derde dokter zie ik hem, wetende hoe driftig hij zijn klachten altijd verwoordt. Klagend over de twee vorige dokters, dat zijn klachten nog steeds niet over zijn, herken ik het patroon dat hij meestal doorloopt. Na de antibiotica had de hap-arts hem salbutamol gegeven. Met veel bombarie kiepert hij zijn tasje met medicijnen ondersteboven, om te demonstreren wat er tot nu toe niet geholpen heeft.

Nieuwsgierig pak ik de gloednieuwe aerochamber tussen de pillen en poeders op. De salbutamol aerosol zit nog in de aerochamber vastgeklemd. Als ik op de pomp druk, voel ik een weerstand. Wat raar, denk ik nog… Nog eens goed kijkend zie ik dat de dop nog op de aerosol zit. De man schrikt. Hij biedt zijn excuses aan en zegt dat hij het niet begrepen heeft. Zijn stem daalt, zijn volume vermindert. ‘Dokter, als ik het nu wel goed doe, zullen de klachten vast wel snel over zijn.’ ‘Ja’, zeg ik geruststellend…