Praktijkperikelen
4 minuten leestijd
Praktijkperikel

Omgekeerde wereld

Plaats een reactie

De laatste weken voor mijn échte vuurdoop in de klinische wereld, de start van mijn coschappen, waren aangebroken. Vol goede moed had ik allemaal plannen gemaakt om de periode voor ik die witte jas aan zou gaan trekken in te vullen met leuke activiteiten.

Eén van die plannen zorgde er echter voor dat ik, net iets eerder dan gepland, een aantal dagen heb doorgebracht in het ziekenhuis. Aan de andere kant van het bed! Waar wij tijdens de studie meermaals het adagium ‘artsen zijn de slechtste patiënten’ te horen krijgen, heb ik dat onlangs, letterlijk, aan den lijve mogen ondervinden. De touwtjes uit handen geven tijdens alle facetten van de spoedzorg bleek voor deze arts in spe moeilijker dan gedacht. Tijdens de verplaatsing naar de evenementenambulance, vervolgens naar de EHBO-post, de ambulancerit naar het ziekenhuis en de opvang op de SEH heb ik bij wijze van coping alle medische hulpverleners de oren van het hoofd gepraat over alle risicofactoren en behandelopties gerelateerd aan de vervelende botbreuk die ik had opgelopen, en wilde ik van iedere handeling weten wat er gebeurde. Eén van de verpleegkundigen op de SEH zei daarop dat ik ‘ook even patiënt mocht zijn’, dat ik uit mijn vaste rol van zorgverlener mocht stappen.

Het zijn van patiënt heeft mijn perceptie van het uitoefenen van een medisch beroep absoluut verrijkt. Daarmee wil ik uiteraard niet iedere medisch hulpverlener in spe stimuleren in het ziekenhuis te belanden, maar hoop ik wel tot denken aan te zetten. Hoewel het een open deur lijkt de patiënt tijdens de behandeling centraal te stellen, heb ik mij verbaasd over de praktische invulling hiervan. Voor een patiënt met enige kennis van het reilen en zeilen in een ziekenhuis is het logisch om ’s ochtends te verwachten dat de artsenvisite plaatsvindt, dat je op de bel mag drukken als je naar de wc moet en dat je aan de lengte van de witte jas kan zien wat iemands rol op de afdeling is. Al deze indrukken vond ik met achtergrondkennis al overweldigend tijdens de spoedopname – ik kan me voorstellen dat dit voor een patiënt die zelden of nooit in het ziekenhuis is geweest ook minstens zo moet zijn.

Ik vond het confronterend te merken hoe alleen je je hierdoor gaat voelen, en hoeveel informatie wij als medische professionals eigenlijk afvuren op de patiënt die zich ongetwijfeld niet alleen ziek van ziekte maar ook van medicatie voelt, en lamgeslagen door de opname überhaupt. Het schrijnende personeelstekort in de zorg zorgt er momenteel voor dat voor een langer praatje dan noodzakelijk tussen professional en patiënt geen tijd is, maar ook dat een opname langer dan strikt noodzakelijk vermeden wordt. Want natuurlijk wil iedere patiënt zo snel mogelijk naar huis, maar niet ieder ziektebeloop en -herstel gedraagt zich volgens onze dikke studieboeken, en bovendien moeten hierbij mijns inziens altijd de wil en het vermogen van de patiënt om naar huis te gaan bovenaan staan, niet ‘het feit dat er dan weer een bed vrij komt’. De patiënt moet wel de ruimte te krijgen om dit te uiten, maar hier ook mondig genoeg voor zijn.

Eén van de verpleegsters zei hierover het volgende: ‘Ook al zou het ziekenhuis inderdaad vol liggen, ook al hebben we personeelstekort, of ook al zou een andere patiënt met eenzelfde breuk wél de dag na de operatie naar huis gaan, dat betekent niet dat we jou op straat zetten. We moeten kijken naar de persoon in bed, niet alleen naar de ziekte.’

Als patiënt ben je uiteraard afhankelijk van de tijd en expertise van de zorgverlener, en zo kan het voorkomen dat een spalk scheef en te los gespalkt wordt, het verschonen van het bed er een paar dagen bij inschiet, of dat je een halfuur moet wachten tot het drukken op de bel om naar de wc te gaan beantwoord wordt. Vanuit het perspectief van de professional meer dan logisch: er zijn meer patiënten voor wie zorg gedragen moet worden en er is altijd een andere taak die urgenter is. Vanuit het perspectief van de patiënt tot op zekere hoogte begrijpelijk. Ik heb ontzettend veel begrip en waardering voor alle professionals die met grote tekorten in de zorg werkzaam zijn – met alle frustraties van dien.

Deze ervaring aan de andere kant van het bed heeft mij doen beseffen dat het wellicht tijd is om het perspectief op de goede medische zorg in Nederland op hoger niveau te hervormen. Ik denk dat het ontzettend belangrijk is om protocollen, richtlijnen en regels te hebben om kwaliteit van zorg te waarborgen, maar nog veel belangrijker is het om te beseffen dat de patiënt ook betrokken moet worden in dit proces. Kwaliteit van zorg draait namelijk niet alleen om behandeling van ziekte, maar bovenal om behandeling van de unieke patiënt.

De grootste persoonlijke les die ik heb geleerd uit dit hele proces is dat de patiënt de enige is die daadwerkelijk aan den lijve ondervindt wat de ziekte voor uitwerking heeft op het eigen lichaam. Als medisch professional dienen we daarom niet alleen af te gaan op het feit dat iemand volgens de richtlijnen al naar huis zou mogen, maar dienen we daarnaast een luisterend oor te bieden om een zo passend mogelijk behandelplan voor de unieke patiënt te maken, zodat die inderdaad én zo snel mogelijk, maar ook vol vertrouwen en met begrijpelijke informatie naar huis kan. ‘Behandel anderen zoals je zelf ook behandeld wil worden’ zou voor mij naast ‘primum non nocere’ ook centraal mogen staan in de relatie tussen medisch professional en patiënt.

Lees ook
Praktijkperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.