‘Mongolenschoenen’
1 reactie‘Tot bóven de enkel?’ Geschokt kijkt de man tegenover mij me aan. Zijn mondkapje, met het logo van zijn favoriete voetbalclub, zakt van verbazing nóg iets verder onder zijn neus.
Ik ga echt niet van die ‘mongolenschoenen’ dragen! Zijn woordgebruik is al even subtiel als zijn kledingkeuze. Ik probeer hem uit te leggen dat een op maat gemaakte orthopedische schoen toch echt het beste is om zijn voet, waar al vier van de vijf tenen missen en steeds nieuwe drukulcera’s verschijnen, te kunnen behouden. En ja, daarvoor zal deze schoen inderdaad halfhoog moeten worden.
‘Kun je niet gewoon mijn pootje eraf halen en er een mooi kunstvoetje onder schroeven?’ Ik weet niet precies waar ik moet beginnen, maar probeer uit te leggen dat dat helaas niet zal gaan. Met alle communicatieskills en vaardigheden op het gebied van motivational interviewing die ik uit mijn binnenste opdiep probeer ik hem te overtuigen – of nee: te ‘motiveren’ – dat orthopedische schoenen toch echt de beste optie zijn. Hij lijkt zelf echter toch niet zo overtuigd te zijn van deze oplossing. Wat hem dan zo tegenstaat aan dergelijke schoenen, die anno 2020 toch echt niet meer de lompe zwarte laarzen van vroeger zijn?
‘Ja, dag, die schoenen vallen echt wel op en dan denken de mensen op straat dat ik wat heb!’
We zijn inmiddels veertig minuten verder en ik vrees dat ik de strijd om hem vandaag tot een schoenaanpassing te krijgen, een beetje verloren heb. We maken de afspraak dat hij het even laat bezinken en we een nieuwe afspraak maken voor over twee weken.
Dat is goed. Moeizaam komt hij overeind en maakt zijn transfer terug naar de rolstoel.
Het gaat niet zo heel vloeiend, want in 2018 heeft hij al een bovenbeenamputatie van het andere been gehad. Ik vraag me af of het ‘de mensen op straat’ nou echt zo erg gaat opvallen dat hij halfhoge schoenen draagt, of zich wellicht eerder zullen afvragen waarom zijn linkerbroekspijp leeg is.
Met zijn vrouw (zelfde voetbalmondkapje) rolt hij terug naar de wachtkamer.
‘Samen beslissen’, ‘patients in the lead’, ‘hulpvraag gericht behandelen’, ‘ICF-model’; als revalidatiearts is dit misschien wel de kern van mijn werk en hetgeen waar ik ook veel energie uit haal.
En toch… soms verlang ik een beetje naar wat paternalisme en een patiënt die gewoon doet wat ik vraag.
A.J. Colon
neuroloog/klinisch neurofysioloog
Heel veel sterkte. Herkenbaar verhaal. En toch..... soms kan ik mij niet onttrekken aan het idee dat de patient ook wel eens heel correct haar/zijn eigen keuze maakt die niet strookt met mijn opinie, na zorgvuldig afwegen van de kansen en risico's. ...
In deze casus is de belangrijkste vraag dus eigenlijk waarom " Kun je niet gewoon mijn pootje eraf halen en er een mooi kunstvoetje onder schroeven?’ Ik weet niet precies waar ik moet beginnen, maar probeer uit te leggen dat dat helaas niet zal gaan. " niet zal gaan. Op dit gebied ben ik een well educated leek en dus terughoudend met mijn commentaar. Maar als ik het zo lees dan is de kans immens dat binnen afzienbare tijd de salami-techniek door de natuur verder op zal kruipen. Soms is de actuele medisch beste oplossing niet de beste lange termijn oplossing voor patient. En wie zijn wij dan om de keuze onmogelijk te maken?