Kostbare tijd

Daaraan moest ik denken toen zich de discussie ontspon tussen mij en mijn gewaardeerde collega’s over wat te doen met de spillage. Ik zou die paar patiënten die krap deze zomer zullen halen graag de keuze tot een vaccinatie aanbieden. Shared descision making. De argumenten zijn even valide als divers:

‘We kunnen geen keuze maken, er zijn te veel mensen en ziektebeelden die allemaal hun eigen risico’s hebben.’

‘Ik sta voor eenduidig beleid en wil niet zelf een keuze maken.’

‘Hadden we het dan niet als hagro moeten besluiten?’

‘Deze mensen hebben al een korte levensverwachting.’

‘Mensen kunnen er heel ziek van worden en ik kan niet voorspellen bij wie.’

‘Laten we ons aan het protocol houden en gewoon de jongere groep ter plekke oproepen en vaccineren.’

Weer andere collega’s vaccineren vanuit hun spillage andere relaties en betrokkenen. De oncoloog heeft een beperkt arsenaal om patiënten te vaccineren en beperkt zich tot de hematologische oncologie. Meest genoemd onder huisartsen is het argument dat er geen richtlijn en protocol is om een keuze hierin te maken. Hoe geconditioneerd en afhankelijk zijn we geworden van onze richtlijnen en protocollen? De suggestie dat we nu geen keuze maken lijkt mij een drogreden. Met ‘niet kiezen’ maak je ook een keuze: namelijk om niet te kiezen.

Iedere praktijk heeft wel twee tot vier patiënten in soortgelijke situaties. Wij huisartsen kunnen deze mensen het beste identificeren. Als we die allemaal vanuit onze spillage vaccineren, verkleint dat voor hen de kans dat ze nóg eerder afscheid moeten nemen. De angst voor besmetting neemt af en men kan iets minder strikt met isolatieregels omgaan.

Mijn kinderen, familie, vrienden en ik kijken terug op kostbare intieme laatste maanden. Alles wat daartoe kan bijdragen gun ik mijn patiënten ook zo graag.

Martin Beeres

huisarts, kaderhuisarts ggz, docent huisartsenopleiding Radboudumc