Huisarts in actie

We zijn een dynamische hoed met 20 medewerkers. De rust van vandaag, één dokter, één assistent en een nagenoeg lege wachtkamer maakt mij nostalgisch.

Na het eerste telefoontje op deze actiedag volgt een zoektocht naar een plek voor een PG bed, voor een vrouw wiens mantelzorger, ik gisteravond laat in moest sturen met acute nierinsufficiëntie. Iedereen doet zijn best, maar om 13.00 het definitieve bericht: alle crisisbedden liggen vol. Ondertussen worstelt mijn assistente met de aanvraag van dieetvoeding waar Univé het ZN formulier niet accepteert, veel zorgtijd soupeert door een zeer complexe aanvraag procedure te hanteren. Wij capituleren en vragen de diëtiste in dit van ons over te nemen. Een patiënt wandelt op advies van het ziekenhuis binnen om te kijken of haar strakke brace die de orthopeed haar gaf de oorzaak van de klachten is. De opticien heeft de patiënt vertelt dat ze misschien wel een prop in haar hoofd heeft, dus het actiepamflet op de deur geldt niet voor haar. Gelukkig loos alarm. Daarna stort ik me op de declaraties voor de zorg voor de vluchtelingen. Mijn bureau bezaait met meldnummers en subsidieformulieren, bedenk ik me dat niet declareren eigenlijk een veel betere optie is. Kraaltje uit een neus gevist, UWI’s behandeld, verdenking trombosebeen verwezen, wonden en valpartijen behandeld, terminale visite en een morfinepomp vlot geregeld met mijn medezorgverleners apotheek en thuiszorg, worden we verrast door twee patiënten met een heerlijke exotische fruitsalade.

Geen dag hetzelfde, veel vrijheid en flexibiliteit om mijn praktijk organiseren zoals ik zelf wil. Geen bovenliggende managementlaag die vernieuwing kan tegenhouden. Ik regel een vervanger (zolang ze er nog zijn) als ik een keer extra vrij wil zijn.

Maar waar mijn collegae voor naar de Haag zijn; alles trok in een notendop vandaag weer aan ons voorbij.