Een fantastische buurman

In mijn hybride karretje volg ik hem rustig over enkele slingerende campingpaadjes. We passeren enige blinkende chalets, inclusief Boeddhabeelden en tuinkabouters. Langs de kant van de weg staan diverse mensen vriendelijk te wuiven. Ik mag parkeren op een grasveld, waarbij de buurman mij wijst op een paar kleine modderpoelen, die door de zon nog niet zijn opgedroogd. Ik zeg hem dat het wel lijkt alsof medecampinggasten wisten dat ik zou komen. ‘Ja dokter, dat klopt, we zijn één familie hier. Iedereen weet wat er speelt en ja, dus ook dat er een dokter zou komen. Ik vind het zo erg voor hem.’ Hij heeft de tranen in zijn ogen staan en zucht een keer diep.

Met mijn dokterstas in de hand volg ik de buurman op de voet. Hij wijst me de weg naar een chalet dat zo in Zwitserland had kunnen staan. Ik veeg netjes mijn schoenen. Ik word door de buurman geïntroduceerd aan de patiënt: ‘Zeg, dit is de schouwarts, die komt voor een schouwgesprek.’ De patiënt kijkt verbaasd. Ik glimlach en zeg er dat voor we zover zijn, nog enige stappen moeten worden gezet. De buurman trekt zich netjes terug. Tijdens het consult wordt duidelijk dat de buurman al maanden voor patiënt zorgt. Hij rijdt hem naar afspraken in ziekenhuizen, zorgt voor de medicatie, doet handige klusjes.

Na het SCEN-consult staat de buurman buiten alweer te wachten, om mij te begeleiden naar de uitgang. Ik geef aan dat het wel moet lukken, maar hij staat erop mij de weg te wijzen en tuft weer rokend voor me uit. Wat zou de wereld toch zijn zonder dit soort fantastische buurmannen.

Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl