Dromen tot aan de horizon

Ik schrijf dit tijdens de compensatie van mijn avonddiensten, voordat de reeks van zeven nachten aanbreekt. Hoewel de avonddienst soms hectischer kan zijn dan een dagdienst, heerst er ook een onbeschrijfelijke sereniteit.

Een schilderij van een vrouwelijke zorgmedewerkertussen Marvel-superhelden hangt aan de muur van onze arts–assistentenkamer. Als dankbetuiging voor onze inzet hadden we dit van een kunstenares gekregen. Iedere avond als mijn dienst erop zat deed het schilderij mij denken aan mijn klasgenootjes van de basisschool in Afghanistan. Als er gevraagd werd wat we later wilden worden, klonk bij velen van ons resoluut het antwoord: ‘Een dokter!’ Juf en advocaat waren ook erg populair, maar dokter worden stak toch ver boven de rest uit. Hoe klein, jong en naïef we ook waren, onze dromen reikten tot aan de horizon. De beste cadeaus, die ons een gat in de lucht deden springen, waren geen knuffels of barbiepoppen, maar boeken, schriften en pennen.

Het is inmiddels 25 jaar later en ik zit in mijn huis in Rotterdam achter mijn laptop aan de samenvatting van mijn proefschrift te werken. Dat laatste stukje van mijn promotieonderzoek afronden valt zwaarder dan ik voorzien had. Bovendien maak ik mij zorgen dat ik mijn verdediging mogelijk online moet doen, met beperkte aanwezigheid van familie en vrienden, en dat een viering achteraf niet mogelijk zal zijn. Op dat moment bereikt mij het droevige nieuws over een terreuraanslag op een school in mijn geboorteland, waarbij meer dan vijftig leerlingen om het leven zijn gekomen. Ik kijk naar de beelden van een 5-jarig meisje die een met bloed besmeurd boek stevig met haar arm beethoudt als houvast en het uitschreeuwt van woede en verdriet over wat haar en haar klasgenoten is aangedaan. Hun dromen en ambities zijn in rook opgegaan, door geweld. Anders dan zij, hebben wij het geluk om in vrijheid te leven, te kunnen studeren wat we ambiëren en te kunnen zijn wie we willen zijn, in alle veiligheid. Bij het afschrijven van dit stuk is de zon al onder, de hemel bedekt met wolken en de Nederlandse samenvatting van mijn proefschrift nog steeds niet af. Tussen de zielloze wolken schittert een minuscule ster, die ondankshaar kleinheid de nacht lijkt te verlichten. Een licht dat de hoop symboliseert van kinderen die ondanks de donkere dagen van de oorlog hun dromen willen waarmaken in geborgenheid, en die net zoals ik deze kans zouden willen krijgen.

Florence Atrafi, aios longgeneeskunde, Amphia Ziekenhuis Breda

Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl.