Domme pech? - praktijkperikel

Op reis in Centraal-Europa leidt een minimaal trauma tot een bloeding in mijn linkerbeen, waardoor dit tweemaal de omvang krijgt van mijn rechterbeen. De kleur van het been wordt angstwekkend blauwgrijs en doet vrezen voor de circulatie. Gebruik van anticoagulantia lijkt de oorzaak, hoewel de INR-waarden binnen de afgesproken grenzen liggen.

Contact met de trombosedienst in Nederland blijkt niet goed mogelijk. Zelf besluit ik de anticoagulantie te staken. In de volgende ellendige dagen stopt blijkbaar de bloeding en treedt herstel in. Volledig herstel neemt tien weken van mijn actieve ‘leef-tijd’ in beslag.

Bij terugkeer vraag ik de trombosedienst waarom bij alle informatie die ik had gekregen niets is gezegd over de mogelijkheid van zo’n ernstige complicatie, en waarom de trombosedienst vanuit het buitenland niet 7 maal 24 uur bereikbaar is.

De antwoorden luidden:  ‘Meneer, u hebt domme pech gehad’ respectievelijk ‘Daar is geen geld voor.’
Blijkbaar weet men bij de trombosedienst niet dat naast de meerderheid die ‘normaal’ reageert op anticoagulantie, er zeker ook mensen zijn die, mogelijk op genetische basis, anders reageren. (Zie NTvG nr. 24, pag.1143). Dat is dus geen ‘domme pech’, maar van een mogelijk te verwachten probleem, waarover ik graag van tevoren was ingelicht.

Ook is een voortdurende bereikbaarheid van de dienst wat mij betreft een must, die vóór andere bestedingen moet gaan.

Mijn indruk is dat de trombosedienst toegewijde medewerkers heeft. Maar deze twee blinde vlekken moeten wel worden weggewerkt.