Praktijkperikelen
Samuel Polak
2 minuten leestijd
Praktijkperikel

De rol waar je inkruipt

1 reactie

Coschappen zijn ontzettend leuk. Je mag alles en je hoeft niks. Je kan volledig je eigen dag indelen. Als je iets nog niet eerder hebt gezien dan ga je daar gewoon naartoe, zonder dat iemand je mist. Fouten zijn nooit jouw schuld, maar van de supervisor. Geen verantwoordelijkheden, je neemt je werk niet mee naar huis. Niemand vindt het erg als je iets nog niet weet en iedereen juicht het alleen maar toe als je vragen blijft stellen. Klinkt mooi, toch?

En toch, toch zijn er veel coassistenten die wel klaar zijn met de coschappen. Die het wel gezien hebben. Die afgestudeerd willen zijn. Die zin hebben om als arts-assistent ergens aan de slag te gaan, of heel iets anders. Bovenstaande lofrede in ogenschouw nemende: hoezo dan?

Laatst had ik een grappig gesprek met collega-co’s – zo eentje waarin je lekker met elkaar klaagt over je zware leven – en opeens viel het kwartje. Het is de rol, de rol waar je inkruipt. Elk coschap weer opnieuw. Ik zal het toelichten.

De eerste dag van een nieuw coschap, je komt binnen bij de overdracht. Moet ik me nu al voorstellen, of is dit nog niet het moment? De gesprekken gaan door zonder naar jou te kijken, dan maar bij de visite. Denk eraan, lachend binnenkomen, niemand mag doorhebben dat je a priori helemáál geen interesse hebt in dit vakgebied. Grote visite vandaag, dus straks komt de specialist. O, de ouderejaars-aios is er ook bij. Wie moet ik nu met ‘u’ aanspreken? Zou iemand zich gekrenkt voelen als ik direct tutoyeer? De specialist vraagt voor wie hij koffie kan halen, voelt ongepast, ik haal straks zelf wel.

Herken je het al?

Avondweek op de SEH. Immer goed gemutst achter de assistent aan hobbelen. Wat m’n leerdoelen zijn? Weet ik veel. Bluf maar weer iets over een gestructureerde anamnese. Je vraagt op gewillige toon of je zelf de patiënt mag zien die straks binnenkomt, lekker assertief, maar dat komt nu even niet uit. Dan maar ernaast op de cokruk. ‘Heb je zin om dit gesprek even uit te tikken?’ Nee, denk ik – als ik dat had geweten had ik wel beter opgelet. ‘Ja’, zeg ik. Vervolgens is het blijkbaar tijd om elkaar beter te leren kennen: of ik al weet wat ik later wil worden. Bij het uitspreken van m’n snijdende voorkeur volgt nog even de oppepper dat het lastig binnenkomen is. Weet ik, bedankt voor de zorgen. 

Heb je net je draai gevonden op de afdeling? Heb je inmiddels voldoende afgetast hoe je je kan opstellen? Geen zorgen, het coschap is alweer klaar. Tijd om je sociale voelsprieten weer te activeren voor de volgende.

Coschappen zijn leuk, mij hoor je niet klagen! Maar soms ben ik toch wel toe aan de volgende rol in mijn leven. Tot die tijd, blijven glimlachen.

Samuel Polak, coassistent Leids Universitair Medisch Centrum
Meer praktijkperikelen
Praktijkperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • D.P. Kooper

    KNO arts, 's-Gravenhage

    Herkenbaar en van alle tijden; de huidige opleiders en supervisors zullen het toch wel herkennen van hun eigen co-schappen. Belangrijk dan ook dit te blijven beseffen , daar naar te handelen en de dokters van de toekomst een goede coschap te geven

 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.