De ochtend- en de avondklok

De stilte maakte plaats voor de radio die zachtjes aanstond in de poligang. Even later rinkelde de compositie van een ander instrument, het dienstsein. Ik werd verzocht direct naar de SEH te komen om een benauwde patiënt op te vangen.

Ik zag een magere, benauwde en angstige dame, die veel ouder leek dan ze was. De blik in haar ogen verklikte ongehoorde pijn en verdriet.  

Samen met de verpleging stabiliseerde ik haar en werden alle onderzoeken direct ingezet.  De röntgenlaborant kwam binnen om op de kamer een foto van haar longen te maken. Ik hielp haar om haar halsketting af te doen voor de foto. ‘Jullie zijn zo lief voor me’, bedankte ze ons zachtmoedig.

Inmiddels waren haar bloeduitslagen bekend en had ik de intensivist al gevraagd om een beoordeling. ‘Komt het wel goed?’ vroeg ze toen ze de intensivist zag. ‘Ik heb veel om voor te leven, mijn kinderen en kleinkinderen.’ Ik moest denken aan de boom zonder zijn bladeren.

De intensivist legde zijn hand, met een blauwe handschoen bedekt, op haar schouder en zei geruststellend dat we ons uiterste best voor haar gingen doen. Later onthulde de patiënte in het verleden mishandeld te zijn geweest. Deze vrouw maakte indruk op ons allemaal.

Nu is de avondklok ingegaan. Nog meer beperkingen, nog meer thuiszitten en nog minder leuke dingen kunnen doen. De gelukkigen onder ons zijn diegenen die een warm en veilig thuis hebben zonder andere zorgen dan wanneer de borrels, feestjes en vakanties weer toegestaan zijn.

Om onze situatie meer in perspectief te zien, moeten we stilstaan bij het feit dat er helaas ook veel mensen zijn die, met of zonder een pandemie, een onveilig thuis hebben, waar de ochtend- en de avondklok even hard tikken, nu nog veel harder dan ooit.

Florence Atrafi, aios longgeneeskunde, Rotterdam