De kolonel

Buiten is het donker en sneeuwt het. Voorzichtig, in de arm, begeleid ik mijn patiënte naar de auto. Ik hoop dat het nu ineens niet heel snel zal gaan en vraag haar tijdens een perswee flink te zuchten.

Als we een kilometer buiten het dorp zijn, merk ik dat de auto slingert over de weg. Een lekke band! Gelukkig is mijn patiënte nuchter van aard en staan we even later samen in de berm. Het sneeuwt nog steeds. Ik ga midden op de weg staan en zie na enige tijd koplichten in de verte aankomen. In de auto die stopt zit een ouder echtpaar, dat mij en mijn auto onderzoekend observeert als ik de zaak uitleg. Even later rijden we weg. Patiënt voorin, ik achterin en naast mij een vriendelijke oudere dame. De weeën nemen nu snel toe en ik verzoek de chauffeur haast te maken zo midden in de nacht. De reis duurt naar mijn gevoel wel uren. Bij het eerste rode stoplicht vraag ik om door te rijden, er is geen verkeer. De chauffeur is echter onverbiddelijk: ‘Dokter, rustig maar. Ik ben kolonel in het leger geweest en heb voor hetere vuren gestaan!’ Even later komen we met een slakkengang aan bij het ziekenhuis. Een brancard, een verpleegkundige en de gynaecoloog staan al klaar. Het hoofd van de gezonde baby snijdt door. De kolonel rijdt weg. Ook de vader komt nu binnen. Iedereen gelukkig en blij als de baby geboren is en een gezond geluid maakt. Ik feliciteer de ouders en bestel een taxi voor de terugweg. Onderweg zie ik in de donkere nacht mijn auto nog gevaarlijk in de berm staan.

Siep de Groot, (verloskundig) huisarts, niet-praktiserend, Eelderwolde

(Perikel is ongeveer 35 jaar geleden).

Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl.