Praktijkperikelen
Sander Ritmeester
6 minuten leestijd
Praktijkperikel

Collega’s, denk aan de menselijke maat

Beschadigend geklungel rond het ziekbed van mijn moeder

22 reacties
Getty Images
Getty Images

Longkanker heeft ze. Mijn moeder, 69 jaar oud, heeft een gemetastaseerd grootcellig slecht gedifferentieerd adenocarcinoom van de long. Er zijn een paar momenten uit haar ziekbed die ik zou willen delen met u, als collega’s.

We hadden een afspraak op de polikliniek, een zogenaamde spoedplek aan het eind van het spreekuur. De afspraak met de longarts-oncoloog is om 15.30 uur. We rijden om 15.00 uur naar het ziekenhuis, zodat we mooi op tijd zijn voor de afspraak. Mijn vader was liever nog vroeger gegaan, maar mijn ervaring leert me dat (spoed)spreekuren altijd uitlopen: we zijn echt niet om 15.30 uur aan de beurt.

De polikliniek Longziekten is weggestopt in een naargeestige nis van het ziekenhuis. De ontvangst is niet erg hartelijk. Maar mijn moeder is vrolijk en houdt de moed erin. Niemand slaat acht op haar conditie. Wij weten dat ze nauwelijks een uur kan zitten en maken ons zorgen. Maar zij beseffen niet met welke diagnose ze er zit, dus neemt niemand de moeite om te kijken of ze het volhoudt of om de longarts even te waarschuwen. Al gauw is het 16.30 uur en zijn we verder op geen enkele wijze opgemerkt. Mijn vader geeft nog eens aan dat mijn moeder het niet zo lang volhoudt. Overigens staat de deur van de longarts al lange tijd open. Er is geen patiënt binnen en ik hoor hem telefoneren met zijn aiossen, aniossen en coassistenten. Hij heeft en neemt de tijd voor alles en iedereen, behalve mijn doodzieke moeder. Zij maant ons tot geduld. Onvoorstelbaar. Mijn vader spreekt het personeel van de polikliniek er nogmaals op aan en dan, na anderhalf uur wachten, zijn we eindelijk aan de beurt.

Geen oogcontact

We stappen de kamer van de longarts binnen en geven aan dat dit wel erg lang wachten is voor zo’n kwetsbare patiënt. Hij mummelt een excuus en begint het dossier te lezen. Zijn aandacht voor het lezen verraadt dat hij het dossier voor de allereerste keer ziet. Dat geeft mij een ongemakkelijk gevoel. Hij praat tegen mijn moeder en vader terwijl hij kijkt naar de scan op het scherm. Er is geen oogcontact en hij blijkt niet in staat om op een persoonlijke wijze te communiceren. Hij geeft geen enkele blijk van begrip voor de verdrietige situatie waarin we zitten, hij onderzoekt haar niet eens. Hij meet alleen een saturatie en geeft de uitslag van de tumormarkers. Hij zegt dat hij immunotherapie zou starten als het zijn moeder was.

Ik probeer aan te geven hoe kwetsbaar en zwak mijn moeder is en dat ik me zorgen maak over de kansen op succes van deze behandeling. Maar hij is een man van de statistiek. Zonder mijn moeder ook maar één seconde deugdelijk te onderzoeken en zonder serieus te reageren op mijn vragen over de echte kans op succes heeft hij zijn immunotherapie al aan mijn moeder verkocht. Ik denk: zie mijn moeder nou, zie haar nou, zie toch hoe ziek ze is! De kansen die hij haar toedicht, zijn volkomen hypothetisch. Ik realiseer me ook dat het onbegonnen werk is om mijn simpele klinische blik over te brengen aan deze statistisch geobsedeerde schermlezer. Hij luistert niet, niet naar mij en niet naar ons.

Zie mijn moeder nou, zie toch hoe ziek ze is!

Hondsberoerd

In het weekend wordt ze zieker en zwakker, ze eet eigenlijk helemaal niet meer en zit nauwelijks nog op. De waarnemend huisarts komt langs op maandag. Hij ziet haar voor het eerst, weet direct al dat ze niet terminaal is en komt met de ‘briljante’ suggestie om Ritalin te geven. De twijfel slaat toe bij mij. Zie ik het nou zo verkeerd, ze is terminaal, er zit niet genoeg reserve in haar lijf om Ritalin succesvol te laten zijn. Niettemin hoopt mijn vader op een paar betere dagen of weken en binnen die hoop omarmen ze zijn suggestie. Ze neemt de tabletten dapper in. Ze wordt er hondsberoerd van. Ze spuugt het weinige wat ze binnen kan houden van die dag allemaal uit en deze krankzinnige suggestie sterft een stille dood.

Een dag later krijgt ze een maagbloeding. Mijn vader belt mij eerst, ik rijd zoals ik nog nooit gereden heb. Mijn vader doet de deur open, ontreddering alom. Ik ben er ruim twintig minuten eerder dan de huisarts. Zijn praktijk is om de hoek van het huis van mijn ouders. Ik kwam uit Amsterdam, zo’n dertig minuten rijden. Onbegrijpelijk. We besluiten om haar niet meer in te sturen, ze blijft thuis. Nu lijkt de huisarts ineens wel te zien wat al weken duidelijk is. Ze is terminaal.

Palliatieve sedatie

Haar conditie gaat snel verder achteruit. Ze eet niet meer en drinkt enkele slokjes, we vragen de huisarts er weer bij de volgende dag. Ze is nu wel terminaal, vindt hij, en we spreken over palliatieve sedatie. De huisarts komt de volgende ochtend terug om haar door middel van een eerste injectie met morfine/Dormicum in slaap te brengen. Daarna zal een pomp worden aangesloten om de sedatie voor te zetten. Na de eerste injectie verdwijnt de huisarts met onduidelijke instructies voor ons. Wanneer de pomp en cassettes komen, is onduidelijk. We waken bij mijn moeder die direct in diepe slaap is. Drie uur na de eerste injectie zie ik haar wakker worden. De huisarts heeft niet gebeld hoe hij dit verder gaat aanpakken. En die verrekte pomp en cassettes zijn nog steeds niet gearriveerd. Niemand weet wanneer het klaar is.

Ik besluit dit niet af te wachten, ik heb genoeg van het beschadigende geklungel van mijn collega’s en stap in de rol die je als kind niet wil, namelijk die van dokter. Ik geef mijn moeder een nieuwe injectie met morfine en Dormicum. Ik zie dat het haar pijn doet, maar ze valt gelukkig snel weer in slaap. Ik weet dat deze medicatie na vier uur weer is uitgewerkt. Ik hoop maar dat de pomp en cassettes er dan eindelijk zullen zijn. Maar de apotheek geeft aan dat het nog wel even kan duren. Zij zorgen voor extra morfine en Dormicum, zodat ik die kan geven tot de pomp er is. Ik geef mijn moeder nog een tweede injectie. Dan komt de thuiszorg met de pomp en cassettes en nemen zij de zorg over. Een geweldige zuster van de thuiszorg verzorgt mijn moeder liefdevol. We houden de wacht en in de ochtend overlijdt ze.

We zitten verdrietig rond haar bed, ik heb al vastgesteld dat ze overleden is en samen met mijn broer en zwager wacht ik de dienstdoende huisarts af die haar komt schouwen. De huisarts en chauffeur komen samen de trap op, de slaapkamer in waar mijn moeder ligt. We zijn met zijn drieën. Het eerste en tevens het enige wat de dienstdoende collega weet uit te kramen is: ‘Nou, da’s wel heel erg vol hier.’ Geen condoleance, geen troostend woord, hij ziet ons verdriet niet. Ik schaam me voor mijn vakgenoot en moet even weg van het tafereel, overvallen door vragen over mijn eigen vak. Ik zie mijn collega’s, het onbedoeld kwetsende in wat zij doen rond een onherroepelijk stervende vrouw.

De thuiszorg was vergeleken met de artsen een verademing

Verbijstering

Ik schrijft dit ruim acht maanden na het overlijden van mijn moeder. Ik kijk erop terug met verbijstering en verwarring. Allereerst door wat ons overkomen is, maar vooral ook door het gestuntel van mijn collega’s. De verpleegkundige van de thuiszorg was vergeleken met de artsen een verademing. Wat ik hierboven schreef, is slechts een handvol van onze belevenissen.

Ik schreef dit op om mijzelf en hopelijk ook u eraan te herinneren dat geneeskunst ondanks alle geneeskunde nog altijd van het allergrootste belang is. Vergeet op tijd de statistiek, denk aan de menselijke maat. 

auteur

Sander Ritmeester, specialist ouderengeneeskunde en huisarts niet-praktiserend

contact

sander_ritmeester@hotmail.com

cc: redactie@medischcontact.nl

Download dit artikel

Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl

Meer perikelen
levenseinde Praktijkperikel disfunctioneren kwaliteit terminale zorg menselijke maat
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Gert van Lieshout

    arts, zonder n.p., Mill

    Alsnog van harte gecondoleerd met het op zo smartelijke wijze moeten doormaken van de laatste dagen van je moeder en haar overlijden. En wat een aanklacht tegen de door jou beschreven ‘collegae’.
    Arts worden is geen roeping meer, maar zoals nu vele ...collegae functioneren is droevig. Jij bent niet de eerste die op deze wijze lezers van MC moet laten voelen dat er links en rechts heel weinig kunst en ook kunde is en kennelijk vele andere zaken prevaleren boven waar we – in ieder geval in het verleden - arts voor geworden zijn.
    Mij heb je geraakt terwijl ik wegens mijn leeftijd niet meer als huisarts praktiseer, maar nog wel nascholingen geef. Hopelijk raak je ook andere collegae en denken er een paar wat meer aan de menselijke kant van hun patiënten.

  • Elianne van Veelen

    zelfstandig bedrijfsarts, Hoogland

    Wat een drama! De zorg is verworden tot robothandelingen door alle statistieken, protocollen en voorschriften. Het gaat totaal voorbij aan de meerwaarde van de arts: vanuit de menselijke maat al die kennis toepassen. Het lijkt erop dat teveel artsen ...dit vergeten zijn.

    Ook ik heb helaas geen beste ervaring. De huisarts van mijn schoonvader liet het compleet afweten toen schoonvader besloot dat hij niet verder behandeld wilde worden toen hij metastasen bleek te hebben Hij werd depressief en voor mijn schoonmoeder totaal onhandelbaar. De huisarts kwam niet en uiteindelijk stapte ook ik uit arren moede ook in de doktersrol door de huisarts te bellen voor collegiaal overleg. Denk maar niet dat ik hem te spreken kreeg, ik moest het met de assistente doen die wel bereid was een ander receptje met de huisarts te overleggen. Ondertussen was mijn schoonvader cachectisch en na een val op het toilet kregen we hem met heel veel moeite terug naar bed. De dienstdoende huisarts kwam en regelde een spoedopname in het hospice. Daar troffen we voor het éérst een betrokken arts, die oog had voor het leed van mijn schoonvader en van ons. Die ons uitlegde dat er waarschijnlijk hersenmetastasen waren gezien zijn gedrags- en stemmingsproblemen. Op dexamethason werd mijn schoonvader rustig en vier dagen later overleed hij in alle rust. Een goed afscheid was het, maar het blijft wringen: waarom was er niet eerder die menselijke aandacht? Waarom was er niet eerder gedacht aan hersenmeta's? Het had zóveel leed kunnen besparen.

    Collega, fijn dat je het opgeschreven hebt! Hopelijk helpt het als klein zetje de goede kant op: de menselijke maat terug in de zorg. Een ontregelde zorg die menselijker is.

  • Wico Mulder

    Arts M&G / Jeugdarts Adolescenten, Gorssel

    Zeer herkenbaar. Verbazing ontstond toen mijn schoonvader met een CVA werd opgenomen. Nu links, 5 jaar eerder rechts en naar omstandigheden daarvan enigszins “hersteld”. Ditmaal zou hij niet overleven, was de verwachting en aan de zorg te merken. Dez...e was kwalitatief ondermaats. Communicatie van verpleging en artsen was summier en verliep wonderlijk. Ten gevolge van pijnlijke stuipen was zijn rechterarm bont en blauw. De verpleging had verzuimd om de “ergens” in het ziekenhuis aanwezige kussens over de bedrand te plaatsen. Onnodig letsel en leed. De neuroloog heb ik slechts eenmaal gezien; kil en koud was haar voorkomen, onhandig in het contact. Ze vroeg mijn schoonvader zijn pijn aan te wijzen. Wat? Hij kon nauwelijks praten en kon beide armen niet bewegen. Had ze zijn dossier gelezen? Na een week volgde overplaatsing naar het verpleeghuis. Ook hier rolde ik van de ene in de ander verbazing. Hiërarchie, bureaucratie en tijdgebrek maken het werk traag en niet gemakkelijk. Goed bedoelde gesprekken met een verpleegkundig specialist maar voor een degelijk zorgplan heeft mijn schoonvader recht op een specialist. Deze zie je pas na 2 weken, op aandringen en na een akkefietje. Het akkefietje was een open wond. De aanhoudende stuipen hadden een forse wond aan het scheenbeen veroorzaakt welke was afgeplakt met pleisters. De plakranden in de wond! Onhandig bij een patiënt met diabetes en adequaat verbandmateriaal was niet voorradig. Inmiddels waren bevriende huisartsen op de hoogte maar zij mogen niets betekenen voor patiënten waar ze jarenlang voor gezorgd hebben.

    Een verdrietige en intense periode. Ik hoop van harte dat onze beroepsgroep de passie voor het vak behoud waarbij aandacht voor de patiënt kan worden gevoeld, door uw medemens en zijn geliefde.
    Wico Mulder, Arts M&G / Jeugdarts Adolescenten

  • Anemone van den Berg

    Kinderarts MDL, Utrecht

    Dit verhaal is ons uit het hart gegrepen. Wij verloren onze 67-jarige moeder vorig jaar aan een gemetastaseerd niercelcarcinoom. Ze was 10 jaar ziek en is uiteindelijk gestorven tijdens een reanimatie in de CT-scan van een academisch ziekenhuis. De c...ollega’s die de reanimatie moesten uitvoeren, hebben we gevraagd te stoppen, toen we zagen dat ze stervende was. We vragen ons nog vaak vertwijfeld af, hoe het zo ver heeft kunnen komen.
    Het was niet makkelijk om met onze moeder over haar levenseinde te spreken. Ze wilde niet dood en als voorzitter van de nierkankerpatiëntenvereniging was ze niet klaar met haar werk. De jarenlange respons op medicatie en haar sterke karakter maakten het extra lastig.
    De details besparen we u, maar haar laatste weken zijn dramatisch verlopen. Uiteindelijk is ze 4 dagen voor haar dood met spoed opgenomen vanwege een pneumonie. De opname is door ons toedoen tot stand gekomen, omdat de dienstdoende huisarts geen indicatie zag. Bij aankomst op de SEH had ze hoge koorts, forse zuurstofbehoefte en een delier.
    We hebben veel nagedacht over hetgeen er gebeurd is. Onze voorlopige conclusies zijn dat onze moeder inderdaad een sterke wil had, dat de huisarts al die jaren afwezig was en dat de behandelend oncoloog er kennelijk niet in geslaagd is om te spreken over de naderende dood. We hadden van beide professionals iets anders verwacht.
    Om inzicht te krijgen in de overwegingen van de dienstdoende huisarts, hebben we een klacht ingediend. Omdat het rapport n.a.v. deze klacht veel vragen oproept, hebben we bij haar eigen huisarts het medisch dossier opgevraagd. Hij moet na maanden nog steeds laten weten of wij het recht hebben het medisch dossier in te zien. De behandelend oncoloog heeft niets meer van zich laten horen. We zullen binnenkort zelf een afspraak maken voor een nagesprek. Dat zijn we onze moeder wel verplicht.

    Anemone van den Berg, kinderarts MDL, Utrecht
    Annelies van den Berg, anesthesioloog/fellow intensive care, Amsterdam

  • pierre gijsbers

    huisarts, nijmegen

    Goed en dapper om dit te delen met u collega's. Zoals waarschijnlijk velen heb ook ik helaas als familie-van mogen ervaren hoe het is om een familielid zinloze hoop te zien ontvangen en niet invoelend en met onbegrip bejegend te worden.
    Naast mogeli...jk een gebrek aan advanced care planning in deze casus lijkt het met name mis te gaan in de menselijke maat, zoals je titel goed aangeeft. Ik gun iedereen die in de zorg werkt of er mee in aanraking komt, los van werkdruk en statistieken alle bescheidenheid en compassie die we kunnen opbrengen. Dit kost nauwelijks extra tijd, alleen uw aandacht en levert zoveel op. Er zijn ook veel collega's die dit wel begrijpen gelukkig. Laten we elkaar hier op blijven aanspreken en elkaar blijven inspireren, want juist bij een gebrek eraan is het voor een patiënt of de familie heel moeilijk om dit duidelijk te maken of om hier iets aan te veranderen. Het tuchtrecht is voor een falende werkattitude ook niet de oplossing. Dank collega, voor uw inbreng.

  • Jurriën Wind

    Huisarts, Wijk en Aalburg

    Dit praktijkperikel is niet geanonimiseerd weergegeven. Wat is daar de reden van?

  • W.J. Duits

    bedrijfsarts, Houten

    Het is goed van u collega om dit met ons allen te delen. Het is spijtig dat u deze behandeling van uw moeder zo hebt moeten meemaken. Ik wens u heel veel sterkte bij het verwerken van het verlies.

    Als bedrijfsarts hoor ik helaas vaker vergelijkbar...e verhalen van de patiënten die ik op mijn spreekuur zie.

  • Wim van der Pol

    Apotheker niet praktiserend, Delft

    Verbijsterend, inderdaad. Dit kan, nee dit moet beter. Echter voor een goed beeld, zouden we de stem van beide zorgverleners moeten horen. Welke beweegredenen en welk gedrag ligt hieraan ten grondslag? Komt de schrijver daar in een persoonlijk gespre...k niet achter, dan ligt de weg naar het tuchtcollege open, waar hoor en wederhoor wordt toegepast. Ik ben vooral benieuwd of het arts-zijn van de zoon van invloed is of kan zijn geweest in het zorgaanbod van de specialist en de huisarts. Dat merk je in de praktijk wel vaker dat artsen van de familieleden aanvullende zorg verwachten.

  • Paula Stam

    Huisarts, Bussum

    Dit stuk is van belang om te lezen voor iedere collega die het werk als arts routinematig is gaan doen, zonder zich bewust te zijn van het effect hiervan. Daarnaast vind ik het tegelijk gek genoeg een prachtige ode aan wat ons vak is of zou moeten zi...jn en wat steeds meer ondergesneeuwd raakt in alle maatregelen om kwaliteit te meten, namelijk: het oprecht luisteren naar en aandacht hebben voor die ene patiënt in zijn eigen specifieke situatie. Niet meetbaar maar wel de kern van ons vak.

  • Dana Acherman

    Huisarts, Amsterdam

    Wat heftig om het allemaal zo op een rij te lezen. In en in triest om te lezen dat onze collegae zo met mensen omgaan. Erg moedig dat je dit gedaan hebt. Laten wij elkaar op blijven aanspreken dat het om de persoon gaat! Het moment dat wij stoppen ...met kijken naar de patiënt en zijn omgeving zijn wij verkeerd bezig. Onwijs veel sterkte.

  • RJJ van Es

    MKA-oncologisch chirurg, Bilthoven

    Waarde collega
    Veel dank dat u deze tenen-krommende feedback met ons deelt. Helaas zijn er onder ons nu eenmaal horken en rotte appels. Dit is een blijvend belangrijke opdracht, voor ons allemaal: Om onze huidige en toekomstige collegae daarop te a...ttenderen en ze op te leiden. Oogcontact, huidcontact en inleving. Ik gebruik deze ‘klinische levensles’ graag als illustratie, voor mijn AIOS en fellows tijdens hun opleiding. U en uw vader hebben mijn deelneming.
    RJJ van Es Opleider MKA-chirurgie en Hoofd-Hals oncologiche chirurgie

  • L. H. Sie

    Internist niet praktiserend, Purmerend

    Het spijt heel erg dat dit Uw moeder moest overkomen. Hierbij wilde ik Uw allen mijn welgemeende (plaatsvervangende) excuses hiervoor aanbieden. Ik heb gelukkig ook meegemaakt dat het heel anders kan, een menselijke betrokken bevlogen (oude stijl) ...Academische chirurg, toen het met de kanker mis ging een betrokken huisarts, prima dames van de thuiszorg, rondom onze beste vriendin tevens buurvrouw die ik in haar ziekte steun heb kunnen bieden, vooral informatief-vertalend. Terminale sedatie ging wel goed, ik heb nooit iets medisch voor haar hoeven doen, wel heel veel met allen - inclusief vokwassen dochters, die ik heel goed ken - gesproken, uiteraard.

  • Desiree Hairwassers

    Patient advocate borstkanker en erfelijke aanleg voor borst- en eierstokkanker, Huissen

    Beste heer Ritmeester, wat moet het extra wrang zijn om als arts te zien hoe sommige collega's er écht een potje van maken. Het kan zoveel beter. Het is u en uw vader afgenomen. Een waardig overlijden is uw moeder onthouden.

    Bedankt dat u het ops...chreef om iedereen aan te herinneren dat dit zo echt niet moet. Hopelijk helpt het.

    Veel sterkte, ook voor uw vader.

  • Marike Ooms

    huisarts, Nijeveen

    Beste collega, hierbij betuig ik mij medeleven. Onaanvaardbaar dat dit mensen moet overkomen. Een ziek en sterfbed op deze manier.

    Ik vind het ongelooflijk en onbegrijpelijk dat artsen zorg kunnen leveren op deze manier. Waar haal je dan de voldoe...ning uit in het leven als dokter? Wat is dan de reden dat je dokter bent geworden? Wanneer is de empathie voor de patiënten verdwenen? Kijken ze weleens in de spiegel? Ik heb gelukkig het tegenovergestelde meegemaakt En ik weet nu nog sterker dat de zorg die we dan kunnen leveren als arts, verpleegkundigen of wat dan ook, belangrijker is dan wat dan ook. Voor de patient maar ook voor diegene die daarna verder moeten.

    Veel sterkte.

  • Judith Labohm

    Huisarts, Haren

    Beste collega(‘s),
    Wat triest, maar helaas nog steeds nodig voor de bewustwording.
    Ik hoop dat ik elke dag weer genoeg energie heb om gevoelig te blijven voor de mensen die mijn hulp vragen en gun dit ook aan mijn collega’s.
    Veel sterkte met uw... verlies.

  • Daan van der Stap

    Huisarts, Middenbeemster

    Geachte collega, beste Sander,
    Wat een treffend geschreven wake-up call en wat knap maar ook invoelbaar dat je van je rol als kind bent overgestapt naar de rol van dokter in de laatste uren van je moeder. Maar eigenlijk had je natuurlijk je volle aa...ndacht moeten kunnen richten op verdriet en afscheid nemen. Dat is al heftig genoeg.
    De passage over het consult met de longarts las ik met tranen in mijn ogen, aangezien herinneringen bovenkomen aan een nagenoeg identieke ervaring die ik heb gehad met mijn eigen zieke moeder met pancreaskopcarcinoom op de MDL-poli. Ik heb gelukkig in de korte terminale periode die volgde wel mogen meemaken hoe haar geweldige huisartsen de begeleiding en rust gaven zoals bij jullie de thuiszorgverpleegkundige dat deed.
    Statistiek en CT-scans: wat fijn dat ze bestaan! Maar altijd - zonder uitzondering - eerst even 1 minuutje het beeldscherm uit, om elkaar in de ogen te kunnen kijken en elkaar te spreken, van mens tot mens. Dank voor de herinnering hieraan, mijn scherm gaat weer vaker uit. Ik sluit me aan bij collega De Hosson: laten we palliatieve zorg een centralere rol geven in onze opleiding.
    En tot slot, wat knijp ik nu extra mijn handjes dicht met de empathische en betrokken longartsen in het ziekenhuis in Purmerend die 'mijn' patiënten met longkanker zien...
    Veel sterkte met het verwerken van je verlies!

  • Piet Postema

    huisarts, gepensioneerd. Het is een prachtig vak., Ouderkerk aan de Amstel

    Geachte collega Ritmeester,

    Ik schaam me diep voor deze collega's, toch ook onze collega's. Gelukkig zijn er veel goede artsen die goed communiceren met hun patiënten. Ik weet dat ook uit eigen ervaring toen ik een jaar lang veel dokters nodig had... en ik hoor af en toe, met blijdschap, van patiënten die tevreden zijn met mijn opvolgers.

    Het is niet te verteren dat uw moeder zo slecht behandeld is. Hopelijk leren collega's van uw verdrietige relaas.

    Piet Postema, gepensioneerd huisarts

  • Gadellaa

    Huisarts, Nagele

    Ik sluit me aan bij collega Ritmeester en Bruijn.
    Deze casus is een waarschuwing voor ons allen dat geneeskunst ondanks alle geneeskunde nog altijd van het allergrootste belang is. Vergeet op tijd de statistiek, denk aan de menselijke maat.
    Anders... is het onder de (tuchtrechtelijke) maat.

  • Sander de Hosson

    Longarts, Groningen

    Geachte collega,

    Wat een afschuwelijke serie ervaringen. Dank voor deze reflecties. Palliatieve zorg verdient een veel centralere plaats in onze opleiding, maar vooral ook in ons medisch denken. Ik hoop dat uw verhaal daaraan gaat bijdragen.

    Ve...el sterkte.

  • Gaby Aarts

    Bedrijfsarts, Nijmegen

    Inderdaad verbijsterend! Een kenmerk van een arts moet toch minimaal empathie zijn!
    Ik hoop dat deze situatie zelden voorkomt.
    Mij rest de betreffende collega veel sterkte te wensen!
    Gaby Aarts, bedrijfsarts

  • Dianne Nijman

    Huisarts, Nieuwveen

    Het spijt me!
    Het spijt me voor je, dat je dit zo hebt moeten meemaken en het spijt me, dat 'we' nog steeds niet geleerd hebben, om de dappere dokters te zijn, waar iedereen de mond van vol heeft.
    Ik kan je alleen zeggen dat ze er echt zijn, dokt...ers, die je moeder zouden hebben aangekeken en zouden hebben gezegd: mevrouw, wílt u dit nog wel... ? Dokters die wél naar je geluisterd zouden hebben.
    En het worden er steeds meer. Ik zie om mij heen steeds meer jonge (veelal vrouwelijke) dappere huisartsen, die ook tegen de hun patienten durven zeggen: 'misschien is het beter om nu voor kwaliteit te gaan.'
    Dank je wel voor het delen van wat je hebt meegemaakt.

    En sterkte.

  • Bart Bruijn

    Huisarts, Streefkerk

    Wat een drama, collega. Sterkte.

    Ik kan alleen maar hopen, dat ik het beter doe. Ik doe mijn uiterste best. En juist daarvoor is het goed dat u dit deelt.

    Dank.

 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.