In twee dagen tijd overkomt twee mid-zeventigers in onze directe omgeving iets wat mij heeft verbijsterd. Een vrouw, wier moeder tijdens een status epilepticus is overleden, krijgt voor de eerste maal een gegeneraliseerd insult.
Mijn aios heeft een 25-jarige man op het spreekuur gezien met een uitslag op zijn glans penis en wat jeuk, er was geen sprake van afscheiding. Patiënt vermoedde een candida-infectie. Maar na het uitvragen van de seksuele anamnese hebben we onder andere ook hiv, lues en hepatitis B bepaald en een soa-kweek afgenomen.
Al jaren is onze huisartsenpraktijk groeiende, zowel wat het aantal patiënten betreft als het aantal hulpverleners. Maar de aanstaande uitbreiding van ons pand heeft daar helaas niets mee te maken.
Ik zat op de bank bij een vriend, zijn zusje en zijn moeder. We gingen een film kijken: Rogue One: A Star Wars Story. En we kregen een ijsje. Na een paar happen liet mijn tand los. Hij was al een paar weken aan het wiebelen, dus ik was er blij mee.
Het bestellen van een pessarium in de huisartsenpraktijk blijkt een uitdaging. Het eerste pessarium heeft een levertijd van ruim drie weken, van een tweede krijgen we een verkeerde maat opgestuurd, enzovoort.
Als huisarts-docent aan de universiteit vind ik niks leuker dan anderen iets leren. En leren gaat met vallen en opstaan. Onlangs heb ik dit weer eens op komische wijze ervaren tijdens het beoordelen van stationsexamens.
Een vrouw, 50 jaar, met intoxicatie door flinke hoeveelheid antidepressiva, ingestuurd omdat ze niet goed aanspreekbaar was.
Als arts-onderzoeker heb ik, samen met mijn collega’s, aangeboden om de arts-assistenten van de chirurgische verpleegafdelingen te ontlasten tijdens de coronapandemie. Ik word ingezet op de subafdeling Gastro-Enterologie en Oncologische Chirurgie.
Wat is het ergste wat je kan overkomen? Als supervisor/coach stel ik deze vraag met enige regelmaat tijdens intervisie- of supervisiebijeenkomsten aan aiossen, huisartsen of specialisten ouderengeneeskunde. Het lijkt een eenvoudige vraag, maar ze maakt toch veel los tijdens de zoektocht naar het antwoord.
Gisteren volgde ik interessant onderwijs over transitie in de zorg. Cijfers en getallen passeerden de revue over de steeds ouder wordende patiëntenpopulatie – die ook steeds langer thuis (willen) blijven wonen – de almaar duurder wordende zorg en de stijgende kosten van medicamenten. Genoeg stof tot nadenken over maatregelen die we als zorgverleners met elkaar zullen moeten nemen om de zorg enigszins betaalbaar te laten zijn.