Ik spreek een moeder over haar dochter van 9, die een ontwikkelingsachterstand heeft. Volgens haar fysiotherapeut zou ze naar een naburig revalidatiecentrum moeten. Ik had enkele maanden geleden de verwijzing gemaakt. Toen ook hemel en aarde bewogen om moeder zover te krijgen dat ze ook echt zouden gaan.
De orthopeed heeft mij verwezen voor een MRI met contrast van mijn heup. Vriendelijke radiologielaborantes roepen mij binnen en wijzen mij wat ik uit moet doen. Er wordt een handdoekje aangereikt dat ongeveer volstaat als schaamlap, zodat ik mij in mijn blote billen verplaats van het kleedkamertje naar de tafel.
92 jaar oud is meneer, ten einde raad, onrustig wiebelend in de rolstoel waarmee dochter en kleindochter hem de dokterspost binnen hebben gebracht. Het is tien uur 's avonds inmiddels en ze zijn sinds het begin van de middag al bezig hulp te krijgen.
Al meer dan twintig jaar ben ik plastisch chirurg. Het is een mooi breed vak: handchirurgie, reconstructieve en esthetische chirurgie. De weg ernaartoe is lang.
Ik heb een collega. Zo een die iedereen zich zou wensen, collegiaal, een goede dokter en daarbuiten ook nog een leuk mens. Een vriend. We volgden een deel van de opleiding samen, deelden lief en leed. Daarna scheidden onze wegen zich.
Ruim een maand geleden verwees ik een patiënt naar de gespecialiseerde ggz. Een langdurig traject via de POH-ggz, maatschappelijk werk en relatietherapie was gestrand, omdat er te grote onderliggende problemen boven water kwamen.
Een 79-jarige man wordt binnengebracht op de SEH. Hij is in de ochtend thuis door zijn hulp gevonden. Stond in zijn ondergoed voor het raam, met overal bloed en verwondingen aan zijn hoofd en handen. De hulp belt 112 en treft binnen een huis aan dat volledig overhoop gegooid is met bloed aan alle meubels en op de muren. De man zegt dat hij aangevallen is door twee mannen. Naast de ambulance wordt nu ook de politie gewaarschuwd. Er zijn geen tekenen van inbraak.
In vroeger tijden had deze man 'een notabele' geheten. Zo iemand als de burgemeester, de dokter of de notaris. Keurig gekleed doet hij mij open: hij heeft een gesprek met de huisarts aangevraagd vanwege zijn zieke dochter. Ze is net thuis uit het ziekenhuis na twee weken opname. Drie maanden geleden bezocht zij, 23 lentes jong, onze praktijk vanwege malaise en koorts. Beide onbegrepen.
Ik liep mijn coschap interne geneeskunde in een perifeer ziekenhuis. De twaalfwekenstage was verdeeld over zes weken zaal gevolgd door zes weken SEH. Tijdens deze SEH-weken kon ik steeds zelf kiezen met welke patiënt ik mee wilde kijken. Ik was zodoende niet aan een vaste a(n)ios of supervisor gekoppeld. De dagelijkse toestroom van patiënten was niet heel groot, wat maakte dat elke patiënt voor mij interessant was.
Een 69-jarige patiënte lijdend aan een gemetastaseerd longcarcinoom besprak in een vroeg stadium met haar huisarts haar euthanasieverzoek. De huisarts gaf direct aan dat hij haar niet in de steek zou laten, maar dat het geven van euthanasie voor hem emotioneel te zwaar was.