Af en toe trap ik in de valkuil dat ik denk te weten hoe het zit. De afgelopen twintig jaar zag ik regelmatig medewerkers met een tenniselleboog op mijn spreekuur. Ik volgde nascholingen over richtlijnen en vergrootte mijn kennis van tennisellebogen. Een paar maanden geleden zat aan mijn tafel weer een medewerker met klachten passend bij een tenniselleboog.
Als waarnemend huisarts heb ik de kleinste spreekkamer toebedeeld gekregen. Duidelijk is dat deze ruimte ook voor opslagdoeleinden wordt gebruikt, getuige de medische apparatuur die onder de onderzoekbank staat opgesteld en het kleine ijskastje, half onder mijn bureau.
Om ongeveer 20.00 uur belt de ambulancedienst naar ons ziekenhuis dat ze onderweg zijn met een 26-jarige vrouw, die 43 weken zwanger is. Patiënte zou vandaag gepland staan voor een keizersnede, maar dit zou wegens drukte in het ziekenhuis zijn afgezegd. Alarmnummer 112 werd gebeld in verband met acute pijn in de buik en volgens de familie om een spoedkeizersnede af te dwingen.
Dit stuk gaat over hoop. Hoop doet leven, zeggen ze altijd. Maar in het geval van jullie vader en echtgenoot bleek het helaas niet genoeg.
Onder het mom van ‘een kijkje in de keuken van je collega’ loopt een orthopedisch chirurg een dag mee in mijn huisartsenpraktijk. Aan het eind van het spreekuur staat er een 40-jarige patiënte gepland met een klacht van het bewegingsapparaat. Ik kijk wat de assistente heeft genoteerd. ‘Hielspoor, wil graag naar de orthopeed’, heeft ze er behulpzaam aan toegevoegd. Dat komt mooi uit, denk ik, en al snel is besproken dat de orthopeed het consult zal gaan doen.
Mevrouw D. is 83 jaar en sinds dertien jaar aan de dialyse. Behoudens de nierproblemen is er medisch niet veel belangrijks gebeurd, tot een halfjaar geleden: een bekkenfractuur na val, waarvoor conservatief beleid. Haar algehele conditie gaat echter steeds verder achteruit, waarbij ook aan haar cognitieve vermogens getwijfeld wordt.
Een patiënt uit mijn praktijk is opgenomen op de afdeling Neurologie van het academisch ziekenhuis. Het is een dramatisch ziekbed, de patiënt verliest snel zijn cognitieve vaardigheden.
In de krant stond een afscheidsinterview van een hoge baas bij zorgverzekerend Nederland. Hier stelde deze persoon onder andere: ‘Als zorgverzekeraars moeten we weten of het premiegeld goed wordt uitgegeven.’
De hele ochtend ben ik bezig, vertel ik het hoe en waarom van mijn handelen. En dan komt zij op mijn spreekuur, ik vraag in het Engels of de bijna-dokter bij het gesprek mag zijn. Deze patiënte zie ik al een paar weken, ze heeft het moeilijk, psychische klachten en is zwanger.
Als huisarts ben ik verantwoordelijk voor de zorg van een kleine populatie vaste en tijdelijke bewoners van een naburig verzorgingstehuis annex herstelhotel.