Soms ben je als dokter je eigen perikel. Zeker als je zelf ziek wordt. En al helemaal als die ziekte zich bevindt op het grensvlak van lichaam en geest – aangenomen dat er überhaupt een tweedeling te maken is tussen lichaam en geest, maar dat is een andere discussie.
Tijdens de nachtdienst moet een zwangere patiënte met covid-19 vanwege een snel verslechterende situatie worden geïntubeerd en een spoedkeizersnede krijgen. Haar man (Devon) is nog onderweg, maar er kan niet op hem worden gewacht.
Onderstaande mail kreeg ik van een patiënt met de ziekte van Parkinson, nadat hij vanwege een TIA op de TIA-poli was geweest.
Een jonge vrouw (25) komt op mijn spreekuur om over het nut te spreken van een vaccinatie in haar situatie. Ze twijfelt omdat zijzelf niet tot een risicogroep behoort.
Het asielzoekerscentrum waar ik als huisarts werk krijgt een alarmerend telefoontje. Er is een man met hevige buikpijn. De beveiliging brengt hem naar het gezondheidscentrum waar ik een op de grond liggende kronkelende niet-Nederlands sprekende man zie, die met zijn ogen wegdraait en braakt in een emmer.
De 28-jarige man is door zijn huisarts verwezen naar het ziekenhuis. Samen met zijn partner is hij het erover eens 'dat twee kinderen genoeg is en nu wil hij zijn verantwoordelijkheid nemen': vasectomie.
Het is een lenteachtige zondagmiddag en ik rijd over smalle polderwegen. De huisarts van patiënt heeft me gevraagd een SCEN-consult te doen. De setting is enigszins bijzonder, namelijk een camping.
De heer X is opgenomen op een GRZ-afdeling in een verpleeghuis. Ik ben (tijdelijk) als specialist ouderengeneeskunde zijn hoofdbehandelaar. In verband met klachten heb ik meneer naar een specialist in het ziekenhuis verwezen, met het verzoek om direct korte schriftelijke of telefonische terugkoppeling. Dat gebeurde helaas niet
Ik schrijf dit tijdens de compensatie van mijn avonddiensten, voordatde reeks van zeven nachten aanbreekt. Hoewel de avonddienst somshectischer kan zijn dan een dagdienst, heerst er ook een onbeschrijfelijke sereniteit.
Om de twee weken ga ik op visite bij mevrouw De Boer. Zij is 87 jaar en hulpbehoevend. Eigenlijk komt zij al drie jaar niet buiten en de deur opendoen is al een hele inspanning. De thuiszorg komt twee keer per week voor douchen en verzorging.