Weggeknipt
Plaats een reactieTwaalf uur van mijn leven heb ik niet bestaan. Na een val op mijn hoofd was ik compleet mijn geheugen kwijt. Niets herinner ik mij van die middag waarop ik als een hondje achter mijn man aanliep van huisartsenpost naar eerste hulp, van CT-scan naar afdeling Neurologie
De contouren van mijn werkelijkheid begonnen weer scherper te worden op het moment dat ik in het ziekenhuisbed stapte en mij moest uitkleden terwijl het gordijn niet goed dicht was en een vreemde kerel mij vanuit een ander bed geamuseerd toelachte.
De dagen erna heb ik minder last van mijn hoofdpijn dan van mijn existentiële crisis. Hoe kan het dat ik daar rondgelopen heb, pratend, lachend en huilend, zonder dat ik er nu nog iets van weet? Het is alsof er een stuk uit het stripverhaal van mijn leven is geknipt en weggegooid. Wat heeft het voor zin om te leven als je er niets van opslaat in je geheugen? Zonder besef van je verleden rest er slechts een massa vlees en bloed.
En wat als je geheugen niet meer terugkomt? Deze vraag komt als een schok als ik aan de ernstig dementerende patiënten denk in het verpleeghuis waar ik werk. Hoe zinloos lijkt een leven zonder herinneringen. Het laat mij niet los. Gek eigenlijk, want ik heb al lang geleden geconcludeerd dat ons leven überhaupt geen hoger doel heeft. We zijn hier nu eenmaal, en moeten het met elkaar zo goed mogelijk zien te rooien.
Inmiddels ben ik alweer maanden aan het werk in het verpleeghuis. We leven hier met de dag, kwaliteit van leven staat voorop. Een dansje in de huiskamer is meer waard dan een laag cholesterol. Mensen die je angstig aanklampen, probeer je gerust te stellen, zich weer mens te laten voelen. Het werkt, even. Soms een halfuur, soms maar vijf minuten. Gek genoeg voelt het toch zinvol.
Bregje Smit, specialist ouderengeneeskunde, Huizen
- Er zijn nog geen reacties
