Lezersverhalen
Paul Hustinx
3 minuten leestijd
coronaperikel

Weer werken: heerlijk!

1 reactie
Getty Images
Getty Images

Als 65-jarige traumachirurg met astma en een status na coronary bypass was het voor mijn vakgroep snel duidelijk bij de coronacrisis: Hustinx, thuis telefonische consulten doen en de SEH-foto’s controleren, onder het motto: aan een dode hulpverlener heeft niemand iets!

Heel beschermend. Heel aardig. Ja collega’s: empathie is de chirurg niet vreemd!

Achteraf beschouwd: ik ben getrouwd met een praktiserend huisarts in een regio waar één op de vijf huisartsen met corona besmet is geraakt tot nu toe. Had ik dan al die tijd op een hotelkamer moeten doorbrengen? Die consequentie hebben wij wel overdacht, maar niet in praktijk gebracht.

Drie jaar geleden heb ik er bijna een halfjaar over gedaan om weer volledig terug te komen na die bypass. Op verzoek van vrouw en kids diensten afgekocht. ‘Stiekem’ af en toe nog een dienstje. Voor het gevoel erbij te horen en toch nog een ‘compleet’ chirurg te zijn. En dan dit: thuiszitten in omgekeerde quarantaine voor een virus!

In het begin voelde ik me rusteloos: Wat gebeurt er allemaal in het ziekenhuis? Kan ik daar niet nuttig zijn in een redelijk beschermde omgeving? Na bijna veertig jaar werkzaam te zijn in een ziekenhuis en aardig wat stressvolle situaties te hebben meegemaakt – zoals leider van het traumateam ter plekke bij de Bijlmerramp, uitgezonden naar de Faroramp namens de ANWB en de VU met als nawee een afdeling met 27 patiënten, allemaal verdacht van MRSA, en twee keer brand in het ziekenhuis in Delft toen ik daar als assistent werkzaam was – voelde thuiszitten niet goed, zelfs oncollegiaal en een beetje laf! Eigenlijk gewend als kapitein het zinkend schip als laatste te verlaten en niet als bange rat als eerste. Maar wat zou de impact zijn als ik als oudste van de vakgroep op de ic terecht zou komen in mijn eigen ziekenhuis – het Zuyderland Medisch Centrum – en daar zou overlijden? Naast natuurlijk het leed voor mijn naasten zou dat ook een beangstigende en misschien zelfs negatieve invloed gehad kunnen hebben op medici en paramedici uit het Zuyderland. Dus maar geaccepteerd en geprobeerd met telefonische consulten en fotobeoordelingen mijn dag te vullen. Af en toe met Microsoft Teams of Zoom vergaderen. De eerste drie weken de hele dag rusteloos zoeken naar werk, uit schuldgevoel. Daarna bedacht dat ik als ik klaar was en goed bereikbaar was ook wel even naar buiten mocht gaan: het terras afspuiten in de tuin en aan het eind van de dag genieten van het heuvelland op de racefiets. Voelde niet helemaal goed, maar ik hield mijzelf voor dat er misschien vakantiedagen teruggegeven moeten worden om de achterstand aan zorg in te halen. Dus maar profiteren van de vrije tijd nu het kan. Veel geluk met het weer! Tot het moment dat de Nederlandse Vereniging voor Traumachirurgie met het verzoek kwam om niet op de racefiets te stappen, ter vermijding van onnodige ic-opnames. Dus als een braaf lid van de NVT de TACX-fietstrainer uitgepakt die ik van mijn kinderen had gekregen voor mijn 65ste verjaardag in september jongstleden, en vijfmaal per week één à twee uur lekker in de tuin op het schone terras gefietst. 3,5 kilo afgevallen, dus gelukkig geen corona-thuiszit-gewichtstoename. Twee kinderen ook thuiswerkend. Best gezellig.

Na zeven weken bericht dat ik weer welkom ben op het ziekenhuis. Heerlijk! Voel mij weer nuttig. Knuffels op afstand van personeel, dat blij was om mij weer te zien in goede gezondheid. Hartverwarmend! Veel handen wassen en alcoholiseren, nog meer dan ik al gewend was, en hopen dat patiënten goed gescreend zijn en zo nodig andere beschermende maatregelen. Angstig? Gelukkig niet, ook nooit echt geweest. Het leven is zoals het leven is! Een leven als kluizenaar uit angst voor virale besmetting? Dat is voor mij pas écht een angstbeeld! Nu hopen dat er niets gebeurt en dat beschermengelen bestaan!

Vakgroep, bedankt!

Paul Hustinx, traumachirurg, Zuyderland Medisch Centrum

Meer coronaperikelen

coronaperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Siep de Groot

    Huisarts, niet praktiserend, Eelderwolde

    Twee weken geleden nog midden in de coronacrisis bogen zich twee tandartsen zich gedurende een halfuur over mijn rotte kies om die te verwijderen, met spat scherm, dito bril. Waarom konden rond die tijd huisartsen niet even langskomen toen onze zoon ...een einde aan zijn leven maakte? Alleen komen wij in levensbedreigende omstandigheden zo was het antwoord. het is Corona! En dat terwijl onze zoon eerder werd ontslagen uit de psychiatrische kliniek vanwege: de coronacrisis.
    Dokters, ga gauw weer aan het werk. U gaat ook naar de supermarkt waar de kans op besmetting groter is dan in het ziekenhuis. Roep uw patiënten weer op. Ik herinner mij een jongeman uit de praktijk. Hij kwam lachend de spreekkamer in met een beetje buikpijn dat al langer duurde.
    Ik onderzocht hem met beide handen en zie daar een grote buik tumor. Hij overleed twee weken later. Moeten wij ons nu achter het virus verschuilen en bang zijn om deze jongen te zien en te onderzoeken.
    Waarom doen tandartsen, met temp meting, spatscherm en waterstofperoxide wel hun werk? Kom op collegae doe weer wat!
    Siep de Groot, huisarts, niet praktiserend, Eelderwolde

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.