Tot tranen toe geroerd

Ik werd opgenomen op een afdeling ouderenpsychiatrie. Geen betere stage voor een huisarts dan vier maanden op zo’n afdeling vertoeven. Ernstig depressieven, dwanggestoorden, patiënten met manieën en psychosen trokken aan mij voorbij.

Er was een medepatiënte van ongeveer 60 jaar met wie ik geen contact kon krijgen. Ze zei niets, rookte de hele dag in de tuin en dronk heel veel koffie. Ze leed aan een ernstige depressie en mogelijk had ze ook een suïcidepoging ondernomen.

In mijn vrije tijd speel ik al mijn hele leven viool en ik had ook nu mijn viool bij me. ’s Avonds oefende ik in een afgesloten fysiotherapieruimte.

Tijdens het muziekuurtje dat onderdeel was van de therapie, mocht ik via Spotify een muziekstuk uitkiezen. Ik vroeg om het vioolconcert nr. 1 in a, BWV 1041 van Bach. Per ongeluk koos de verpleegkundige de allemande, het eerste deel uit de partita nr. 2. Dat was het stuk dat ik elke avond studeerde. De vrouw met wie ik geen contact kon krijgen, luisterde aandachtig en knikte mij toe. Muziek kwam bij haar binnen! Ik vroeg haar om ’s avonds naar de fysioruimte te komen, dan zou ik haar het stuk voorspelen. Ze kwam samen met een verpleegkundige. Terwijl ik dit prachtige stuk, de allemande, een langzame schrijdende dans, speelde, kreeg ze tranen in haar ogen en omhelsde mij na afloop. Ik kon ook mijn tranen niet bedwingen.

De volgende ochtend was er weer een muziekuurtje. Nu kwam er een wals voorbij die iedereen kon meedeunen. Ik stond op, pakte haar beet en danste door de woonkamer. Alle patiënten klapten in hun handen.

Psychiaters zouden in hun opleiding allemaal een instrument moeten leren bespelen. Lekker muziek maken en genieten. Mijn psychiater schreef me een lijst medicijnen voor. Ik stopte met al die pillen en speel thuis weer viool als therapie.

Siep de Groot, huisarts niet-praktiserend, Indijk