Teamwork online

'Waar is Lientje eigenlijk?’ vroeg mijn patiënt. De afgelopen tijd was ze bij elke wekelijkse behandelsessie geweest, dus waar bleef ze nu? Dat we haar misten was niet gek, gezien de rol die ze in de gesprekken had gespeeld. En toch ook weer wel. Want hoe ze – zonder dat het in de agenda stond – als medebehandelaar in de gesprekken terecht was gekomen is wel een bijzonder verhaal.

Vanwege mijn longaandoening werk ik sinds de coronapandemie digitaal vanuit huis. Dat is niet altijd fijn voor mijn patiënten of voor mezelf. In het beeldbellen mis je een deel van het contact, zeker voor mijn dappere patiënten die persoonlijke en gevoelige zaken bespreken. Tegelijk biedt het ook kansen. Door het beeldbellen kijkt iedereen letterlijk bij mij binnen. En ik bij hen. Dat geeft een interessante dynamiek. Een patiënt laat met een big smile zien dat hij koffie met taart heeft, een collega vraagt of ik 'een Herman Brood' heb hangen (nee dus, een schilderij van het dagactiviteitencentrum), en regelmatig valt Lientje dus binnen.

De eerste keer leidde haar ongenode komst tijdens het beeldbellen met deze patiënt tot de vraag 'wat ben jij voor een psychiater zeg?' Gelukkig zat daar wel een vette knipoog bij. In de gesprekken daarna zagen we steeds meer parallellen met de behandeling: patiënt vertelde over nachtmerries, terwijl Lientje prinsheerlijk op de bank sliep. Later ging het over 'zorgen voor', en 'als er niet voor jou gezorgd wordt'. Pittige en abstracte thema's voor iemand die getraumatiseerd is en een verslaving en lichte verstandelijke beperking heeft. Door Lientjes aanwezigheid werd het opeens concreet en draaglijk. Maar dat Lientje zo mijn cotherapeut zou worden had ik niet kunnen vermoeden, die eerste keer dat ze tot hilariteit van mijn patiënt luid mauwend het gesprek naar zich toe trok.

Joanneke van der Nagel, psychiater, Enschede