Stiekem in het kreupelhout
Plaats een reactie
Aan het eind van een slaperig boerendorpje staat ons vervallen bakstenen huis. Ik weet niet of het onbewoonbaar verklaard is of onverklaarbaar bewoond. Desondanks vergroenen ook wij: we zijn van het gas af. Ik onderhoud ’t huis niet meer, ik smeer geen PFAS-houdende verf op de al verrotte kozijnen, er liggen aan de zuidkant 48 zonnepanelen, er zijn twee warmtepompen en een reuzezonneboiler. ’s Winters heb ik een trui aan, ook in de huiskamer. De windmolen, homemade, is bijna operationeel.
Maar ik heb een stiekem genoegen. In het kreupelhout staat een heel oude landrover, belastingvrij, niet meer apk-plichtig. Op biodiesel, dat dan weer wel. ’s Morgens heel vroeg als niemand het ziet, vertrekken we, soms dochters incluis, zij met beautycases, ik met m’n gereedschapskoffer. Want behalve dokter ben ik ook dieseltechnicus. In een ver land vouwen we de daktent open en kamperen echt CO2-neutraal ter compensatie van al die dieselkilometers.
Weer thuis laait nog eenmaal de discussie op: pleeg nu eens wat onderhoud. Ik houd voet bij stuk, nee dus. Immers straks trekt een dieselbulldozer het oude scheve huis tegen de vlakte, geen PFAS in de grond door mij. Hier zal straks een jonge briljante collega – hij een Tesla, zij een EV-Mini – een levensloopbestendige witte villa plaatsen, de wanden opgetrokken van gerecycled afdekmateriaal vanuit de operatiekamers. Gewoon aan het eind van dit slaperig boerendorpje. Mijn landrover gaat mee naar het bakstenen rusthuis. Mijn dochters, denk ik, niet.
Adriaan Logmans, gynaecoloog-oncoloog, Hendrik-Ido-Ambacht
Duurzaamheid
- Er zijn nog geen reacties
