Rare dingen: Teletubbies

Ik had een bloedhekel aan dat stomme melodietje van de Teletubbies, maar dat veranderde door dit voorval.

Een peuter van bijna 2 jaar met een meningokokkensepsis werd vanuit ons ziekenhuis doorgestuurd naar een academische kinder-ic. Wekenlang zweefde hij langs de rand van de afgrond. Uiteindelijk kwam hij terug naar ons ziekenhuis om verder op te knappen, maar je gaf geen cent meer voor zijn vooruitzichten. Hij gaf geen enkele reactie op aanspreken en andere prikkels. En dat duurde vele dagen. Omdat hij altijd naar de Teletubbies keek, draaiden zijn ouders een bandje met de tune van de serie. Hij begon wat te reageren en zei plotseling ‘oh-oh’, de bekende kreet van die gasten. Het was het begin van verder herstel, een geschenk uit de hemel! Ouders en ik konden die rare dingen wel zoenen.

Inge van Kesteren-van der Linden, kinderarts niet-praktiserend, Maastricht