Piraat op Sardinië

Twee weken na het laseren van het scheurtje in mijn netvlies, na een dagje varen met een rubberboot voor de kust van Sardinië, genietend op een terrasje, dringt tot me door dat ik nog nauwelijks iets zie met mijn rechteroog. Halve gezichtsveld weg.

De Spoedeisende Hulp in Cagliari vraagt ons om 20 euro, waarbij wordt verzekerd dat we die terugkrijgen als de dokter mij echt een spoedgeval vindt. Ik ben de volgende ochtend als eerste aan de beurt voor de operatie. Daar sta ik dan in T-shirt, korte broek met zwembroek eronder, sandalen. Niets bij me, niets gegeten. Mijn vrouw ritselt een lila chirurgenpak voor me en wat etenswaar uit een automaat op de gang. Om 6 uur word ik gewekt door een zuster die mijn arm beetpakt en er een infuusnaald inzet. Ze tapt wat bloed. Wat later verschijnt een verpleegkundige, die zowaar Engels spreekt. Hij blijkt afkomstig uit Albanië. Ik slaag voor zijn vragenlijst. Dan mag ik op audiëntie bij de opererende oogarts. Nee, laseren daar doen ze hier niet aan. Hij gaat een cerclage doen.

De dag na de operatie onderhandel ik de hele dag over het verwijderen van mijn infuus en weet uiteindelijk mijn Albanese vriend te overtuigen. Waarschijnlijk scheelt het ook dat inmiddels tot de verpleging is doorgedrongen dat ik arts ben en zelfs ook nog op de universiteit werk. Ik krijg orale medicatie en probeer duidelijk te maken dat ik in plaats van de morfine graag paracetamol wil proberen. Dat stuit op onbegrip, maar voor ‘il professore’ wil men wel extra zijn best doen. Triomfantelijk verschijnt de zuster met een flesje waarop paracetamol staat. Dat blijkt infuusvloeistof. Gelukkig brengt onze reisapotheek redding.

Het weekend breng ik door in het ziekenhuis. Ik begroet mijn lotgenoten, allen met ooglap, elke ochtend met een gebalde vuist en een vrolijk ‘pirati’ en oogst telkens weer gegrinnik. Sardinië heeft een piratenverleden.

Zondagnacht blijken paracetamol en diclofenac toch wat magere pijnstilling en ik ben dan ook blij als ik maandagochtend weer bij mijn specialist langs mag. Hij begrijpt dat ik meer pijn heb, mompelt wat en draait zijn rug naar me toe. Dan draait hij zich plots om met in zijn hand een spuit met enorme naald, die hij razendsnel enkele malen in mijn oogkas steekt. Die prednison hielp overigens prima.

Tot mijn opluchting was mijn gezichtsveld weer in orde na het verwijderen mijn piratenlap.

Guus Busser, huisarts en docent afdeling Eerstelijnsgeneeskunde Radboudumc, Nijmegen