Paplepel

Het eerste halfjaar van haar leven sliep ons dochtertje in een kamer die grensde aan de woning van onze buurman die beschikte over de grootste geluidsinstallatie van de stad. Hij luisterde vooral naar de symfonieën van Gustav Mahler. En dat knoerthard! Na dat halfjaar verhuisden we naar een rustig dorpje aan de Veluwezoom waar we onze huisartsenpraktijk begonnen. Zoals destijds gebruikelijk was zegde mijn vrouw haar baan als ic-verpleegkundige op. En daar zat ze dan – alleen tussen de middag, na vijf uur, ’s avonds en in het weekend, als het nodig was, patiënten te ontvangen en de telefoon aan te nemen als er geen assistente was. Om de tijd te vullen startte zij een cursus vioolspelen volgens de Suzukimethode, waarbij je samen met je kind les krijgt en oefent. Al snel haalde dochter moeder in en twee jaar later volgde zoonlief nog sneller, omdat hij al spelend onder de muziekstandaard het hele repertoire vlekkeloos in zich had opgenomen. Toen m’n dochter 14 jaar oud was, werd zij zó verliefd op Mahler dat zij alles over hem en van hem las en draaide. Zij wilde naar een groot orkest om haar hele leven Mahler te kunnen spelen. Eigenlijk was er sprake van een vorm van Mahleritis. Zij heeft haar doel bereikt: ze is nu eerste violist van het Concertgebouworkest. En daar speelt zij soms zelfs samen met haar broer, als hij daar concertmeester is.

Peter van Rijn, huisarts niet-praktiserend, Rheden