Nog één keer...
Plaats een reactieVoor mij leek het een standaarddag, maar niet voor de 78-jarige vrouw, een weduwe, die ’s ochtends was opgenomen na een subarachnoïdale bloeding. Gelukkig was ze goed aanspreekbaar en klinisch wonderbaarlijk goed. Er moest iets aan het aneurysma worden gedaan. Een operatie was de enige optie: het aneurysma moest geclipped worden. Ik ging bij haar zitten om de noodzaak van de operatie uit te leggen. Maar ook de ernst van de situatie waarin ze zich bevond: de risico’s van een operatie op haar leeftijd bijvoorbeeld, en vaatspasmen en hersenvochtophoping. Ze keek verontrust, vermoeid en ook lusteloos. ‘Moet ik dat allemaal eigenlijk wel nog willen?’, vroeg ze zich hardop af. ‘Mijn man en vrienden zijn er niet meer: all stars in heaven.’
Toen ik haar vroeg wat ze het liefst zou willen, fleurde ze een beetje op. ‘Ik zou het liefst nog één keer net als vroeger jazz willen zingen in een band. Dat is jarenlang mijn hobby geweest.’
Daarna hebben we het alleen maar over muziek gehad. Aan het einde van het gesprek maakten we een deal: ik zou de operatie – in haar eigen woorden – fucking goed doen, zij zou haar revalidatie doen. En als alles achter de rug was, zou ik een band voor haar regelen. Zo gezegd zo gedaan. De operatie ging goed en haar herstel ook: ze was enorm gemotiveerd mede door het afgesproken vooruitzicht. Na twee dagen lag zij zelfs haar toonladders al te oefenen. Zes maanden later stond ze te swingen, vooraan op het podium van mijn eigen band. Terwijl ik op sax haar zacht begeleidde zong ze glimmend als een topartieste: The stars from heaven.
Bart van der Zwan, neurochirurg, Bosch en Duin
-
Bekijk het dossier dossier Muziek
- Er zijn nog geen reacties