Neusstokincident

Ik doe mijn zijraampje omlaag. Een vrouw in blauwe jas met blauwe handschoenen, FFP1-masker en spatbril op vraagt vriendelijk mijn naam en geboortedatum. Vervolgens loopt ze naar het lijstje dat aan de muur hangt, streept met een fluorescerende marker mijn naam door en komt terug met twee wattenstokjes. ‘Kunt u uw hoofd iets naar achteren kantelen?’ En voor ik goed en wel uitbewogen ben gaat één wattenstokje zo ver mijn neusgat in dat het voelt alsof hij er aan de achterkant van mijn hoofd weer uit zou kunnen komen.

‘Au.’ ‘Uh, ja, dit kan even gevoelig zijn’, zegt ze terwijl ze het stokje nog wat rondpoert in het diepste deel van wat kennelijk nog tot mijn neus behoort. De tranen biggelen over mijn wangen. ‘En dan nu nog even de mond open.’ Die keelswab is peanuts vergeleken bij de marteling van het vorige stokje, denk ik kokhalzend.

‘Zo, nu mag u weer doorrijden.’ Wacht even, ik zie nog niets door die tranenwaas voor mijn ogen. Maar ik veeg ze snel af, dank haar voor haar goede hulp en doe het raampje vlug omhoog. Ik rijd de hoek om en stop na 25 meter, om even op adem te komen. Ik had wel gehoord dat hoog achter in de neus de virusdeeltjes zich ophopen, maar ik had niet verwacht dat de volledige stoklengte nodig zou zijn om ze te bereiken. Halleluja. Ik ben officieel een watje, dat besef ik terwijl ik mijn tranen afdroog.

Maar ik moet wel haast geïntubeerd op de ic liggen, wil ik nog een keer met een wattenstokje mijn hypofyse laten kietelen. Mijn dochter van 8 zit teleurgesteld naast me. ‘Mama, je zou toch vragen of ik ook mocht?’ ‘Eh, nou liefje, dat was voordat mama zelf die stok in de neus kreeg.’ Sikkeneurig zit ze naast me, terwijl ik probeer de weg terug te vinden, de pijn diep in mijn neus negerend.

Mooi en efficiënt is het systeem wel, troost ik me, een echte ‘swab’-drive-through. Wat een vinding! Minimaal contact, maximale testsnelheid, superefficiëntie.

’s Avonds krijg ik een pingeltje van mijn telefoon dat mijn testuitslag er is: negatief. Fijn! Hoewel, dat maakt de kans op nog zo’n neusstokincident wel weer groter. 

Susanne van der Velde

Chirurg, Amsterdam UMC, locatie VUmc