Maar ik leef nog!

Eens in de drie maanden bezoek ik een alleen wonende weduwe voor het meten van haar bloeddruk, omdat ze op haar 63ste een CVA heeft doorgemaakt, een soort cardiovasculair risicomanagement avant la lettre.

Tevens leer ik haar beter kennen. Zij is geboren in 1913 en heeft het gymnasium gevolgd. Zij is getrouwd met een mijnbouwkundig ingenieur, die veel werkzaam was in het buiteland, met name Zuid-Amerika. Het echtpaar krijgt enkele kinderen. Rond haar 55ste besluiten zij zich weer in Nederland te vestigen en laten een huis bouwen. Haar man heeft de tekeningen gezien, maar niet het voltooide huis, omdat hij overlijdt aan een maligniteit. Zij betrekt het huis alleen en wordt na enkele jaren getroffen door een CVA.

Zij vertelt mij dat haar eerste gedachte was: o God, nu ga ik dood. Maar na enkele seconden: maar ik leef nog! En met deze gedachte heeft ze haar verdere leven geleid.

Als ik haar bezoek, zit ze meestal in een stoel voor het raam, omringd door vele tijdschriften, vooral National Geografic, en boeken. Zij is een wijze vrouw met een duidelijke lichamelijke beperking: een spastische parese van haar rechterarm en een gedeeltelijke parese van het rechterbeen. Toch weet zij zich alleen prima te redden en rijdt in een aangepaste auto. Haar geest is ondanks een aantal major life-events, ongebroken. Zij gaat regelmatig op vakantie, onder andere naar Antarctica, Albanië en Armenië. Haar handicap, maar ook de vele talen die ze spreekt, gebruikt ze om in contact te komen met de lokale bevolking. Zo raakt ze eens bewust achterop bij het  reisgezelschap, glipt een zijstraatje in en komt terecht in een bruiloftgezelschap waar ze met de mensen kan praten.

Zij laat zien dat je toch het leven echt inhoud kunt geven ondanks tegenslagen en beperkingen.

Tjeu Klaassen, huisarts, Munstergeleen

Lezersverhalen

Verbinding en contact

Onze eindejaarsspecial van 2020 staat in het teken van ‘contact’. Hier verzamelen wij uw herinneringen rondom dat thema.