Lezersverhaal: Een handreiking op Lesbos

lezersverhalen over HOOP

De haven van Molyvos (Lesbos, Griekenland): als eerste dokter ter plaatse triëren bij uiteindelijk vijf simultane kinderreanimaties van drenkelingen. Uiteindelijk twee naar Athene gevlogen en de rest in een lokaal ziekenhuis verder opgevangen.

Wat begint met een amper zichtbaar oranje stipje aan de overkant van de zee, eindigt anderhalf uur later in een zwarte tuffende rubberen boot met veertig à vijftig op elkaar gepropte vluchtelingen, landend vlak voor je voeten op het strand. Opa en oma, papa en mama met gehandicapte zoon en baby, alles komt mee. De emoties van deze mensen zijn divers: van vrolijke selfie tot rillende kinderen en volwassenen in shock, stil turend in de richting van de Turkse kust, waar hun boottrip eerder die dag begon. 

Ik was wanhopig:  in m'n eentje te moeten starten met het reanimeren van vijf kinderen. Met wie begin je? Het jonge kind van 1 of de jongen van 9 jaar? Eigenlijk niet veel tijd om over na te denken. Dus maar gewoon beginnen met een van de vijf. Gelukkig liep de crash-site in zeven minuten vol met verpleegkundigen en collega-artsen, maar heeft uiteindelijk één kind het maar gered.

Ik veronderstelde goed voorbereid te zijn op mijn week onbezoldigde en vrijwillige inzet voor Stichting Bootvluchteling eind oktober, begin november jl., maar kwam bedrogen uit. Het bleek de heftigste week van het jaar: 34 doden, 5 kinderreanimaties na een schipbreuk van een van de vele gammele houten afgedankte toeristenbootjes. Elke dag, dus ook nu, op het moment dat u dit leest, wagen honderden tot duizenden vluchtelingen de gevaarlijke overtocht van Turkije naar Europa via de kust van Griekenland. Dag én nacht op weg naar een beter en veiliger heenkomen.

Zonder politiek engagement of geloofsovertuiging had ik eerder in oktober gereageerd op een kort mailtje waarin dokters werden gevraagd om mee te helpen bij de vluchtelingenopvang in het noorden van Lesbos. Via een besloten Facebook-pagina ontdekte ik de wereld van de vluchtelingenroute, via het meest westelijke deel van het Midden-Oosten, Turkije. Daar is de oversteek over zee maar 6 kilometer naar het veilige Europa.

Shock, onderkoeling, uitdroging, uitputting, luxaties, contusies en kleine verwondingen zijn aan de orde van de dag. Tip voor wie nog gaat: neem mee een goed hoofdlampje, broek met zakken en/of een medische bodywarmer met zakken. Update je reanimatieskills met name voor drenkelingen en kinderen en vergeet niet je warme hart. De rest gaat vanzelf.

Misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar niet minder hard nodig dan alle overige humanitaire missies in de wereld. Heeft u nog wat tijd over of bent u met pensioen, denk dan eens over een medische missie naar Lesbos. Dankbaarheid gegarandeerd. Uw komst of handreiking op het strand geeft weer hoop aan een ander en zal diepe indruk achterlaten. Nog niet overtuigd? Check het filmpje van collega-organisatie ‘Live for lives’ hieronder.

Mark van Bracht, praktijkhoudend huisarts, Drachten