Impact in Italië
Plaats een reactie
Het was de laatste dag. Na de Stelvio en andere passen te hebben bedwongen, zouden we nog een laatste ritje langs het Comomeer maken om de vakantie in stijl af te sluiten. Dat daar ook een Italiaans raspaardje op víér wielen aan te pas zou komen, werd duidelijk toen er uit tegenovergestelde richting plots een slippende Lamborghini opdook. ‘Niet stoppen en er overheen’ was alles wat ik kon bedenken.
Aan mijn verwoeste fiets te zien was de impact groot. Ik plofte neer op het asfalt, in stabiele zijligging notabene, proefde bloed en tanden en kermde het uit. Gelukkig kon ik vrij ademen en bleef ik bij. Meteen omringd door allerhande Italianen en door mijn man – godzijdank, hij was niet geraakt – kakelde iedereen door elkaar. Ik moest vooral stilliggen, NIET bewegen! Oké, oké, ik doe al niets meer. Trok me terug, als bij een bevalling, met één doel: doorademen en doen wat ze zeggen. Sirenes, daar kwamen ze, stelden vragen, spalkten en kraagden me in. Nu, met de blik omhoog, zag ik de lucht; gelukkig niet de hemel. Vervolgens het ambulancedak, de infuuszak en een helverlicht systeemplafond. Wachten, staren naar tl-buizen en luisteren naar andermans gekerm. Dan de CT en de röntgen. Hoelang gaat dit nog duren, hoe laat is het überhaupt?
Geen serieuze bloedingen en niets gebroken. Echt niet? ‘Posso guardare, sono stesso medico.’ ‘Ja, natuurlijk’, zei de trauma-arts. We liepen alle foto’s en uitslagen na: bandletsel, wekedelenzwelling, basta. Ik werd gehecht, verbonden en gespalkt, en na een dubbele tetanusvaccinatie verliet ik strompelend het pand: bont en blauw maar met een angelo sulla mia spalla. Thuis knapten mijn kneuzingen zienderogen op en werden mijn tanden gerestaureerd. Toen na tien weken alsnog spontaan die hinderlijke distale radialisparese verdween en ik mijn vingers weer kon strekken, was het herstel compleet. Van mij mag die engel nog wel even blijven zitten.
Mariet Feltkamp, arts-viroloog, LUMC
Buitenland
- Er zijn nog geen reacties
