Ik ken u ergens van

Ik stond in een kledingwinkel in mijn dorp en zag een vrouw die mij van alle kanten bekeek. Het leek alsof ze contact wilde maken en ik had er eigenlijk geen zin in. Het is vast een patiënt (of familielid) die mij herkent, dacht ik, en ik vermeed haar niet al te snuggere blik.

Toen ik even later bij de kassa in de rij stond, riep ze heel luid: ‘Nu weet ik weer waar ik u van ken!’ Ik schrok enigszins en zei achteloos: ‘Ik zou het niet weten.’ Iedereen leek mij aan te kijken en ik hoopte dat ze niets meer zou vragen.

Ze vervolgde heel overtuigd: ‘Jawel, u heeft Bo laten inslapen.’ Ik schrok en verstond de naam niet goed. Zei ze nu echt hardop dat ik iemand heb laten inslapen?

Ze vervolgde: ‘U bent toch de dierenarts uit A.?’ Enigszins opgelucht zei ik dat ik geen dierenarts ben en wilde vooral ook niet kwijt wat ik wel doe.

‘U lijkt echt sprekend op de dierenarts die de spuit heeft gezet’, riep ze weer.

Toen de vrouw weg was uit de winkel moest de eigenaresse heel hard lachen. Zij weet wat ik wel doe en gaf me een knipoog. Als arts in een hospice kom ik namelijk vaak mensen tegen die mij kennen van ‘het levenseinde’ van hun naasten.

Dat het nu opeens om een hond bleek te gaan, vond ik wel lachwekkend.

Maurice Beurskens, specialist ouderen­geneeskunde, kaderarts palliatieve geneeskunde, Susteren