Ik behoorde niet tot de risicogroep…

Lesgeven is mijn passie. Geweldig om leuke en lieve reacties van leerlingen te krijgen. Wij docenten melden ons niet snel ziek; kom op: je staat voor de klas, dus normaal gesproken kom je naar school totdat het écht niet meer gaat. Dit is een ongeschreven regel.

Drie weken geleden werd ik verkouden. Beetje verkouden, tja, er zijn nu eenmaal continu verkouden en hoestende leerlingen in de klas. Maar de volgende dag was het erger. Hoesten erbij, behoorlijk! Teamleiding gebeld en overlegd wat ik moest doen: ik was wel een week eerder in Etten-Leur geweest: carnaval gevierd. In de uitgelaten sfeer een vrouw geknuffeld die nog een beetje ziek was (zei ze daarna) en net uit Trentino terug was. Ik herinnerde me dit pas toen ik tien dagen later ziek werd. Tijdens de carnaval was namelijk alleen China in beeld als risicogebied.

‘Gewoon komen!’, werd er gezegd: ik was immers niet in Tilburg geweest (daar was toen net één iemand positief getest), dus niets aan de hand.

Toch maar de GGD gebeld: ‘Nee hoor, u heeft heel weinig kans dat u het heeft, hoogstwaarschijnlijk een ander virus!’ Naar school gegaan, hele dag lesgegeven, daarna ouderavond; we mochten al geen handen meer schudden, maar je zit op nog geen meter afstand!

Kort daarop kreeg ik verhoging en hoestte me gek. ‘Nu gaat het écht niet meer’, zei ik tegen mijn teamleider. Daarna ging het slechter. Erg benauwd en kortademig. Koorts verdween snel, veel hoesten, verkouden. GGD paar keer gebeld: ik kreeg geen test; ik was immers niet in een risicogebied geweest. Wel kwam er een arts in speciaal pak. Niets aan de hand, bovenste luchtwegen beetje geïnfecteerd, zuurstofgehalte van het bloed goed, geen longontsteking, geen reden tot bezorgdheid. Van de GGD mocht de arts (ze was echt heel aardig) geen test afnemen: ik behoorde niet tot de risicogroep! De dagen erna: stekende pijn in de borst (ook vreemd koudachtig gevoel), pijn tussen de schouderbladen, aanhoudende benauwdheid. Paar keer dokter en GGD gebeld: ‘Wat vervelend voor u!’ Geen test, uitzieken, handen wassen, hoesten in elleboog: ja, pfff, dat wist ik zo onderhand wel.

Ik kreeg steeds meer slijmproductie, aanhoudende benauwdheid, kortademig, hoofdpijn, pijn in de onderrug en blaasontsteking-achtige klachten. Verhoging/koorts kwam meestal tegen de avond opzetten en verdween weer na een paar uur. Vooral stekende pijn diep binnenin de linkerborst.

Nu, na drie weken, minder pijn en afnemende benauwdheid. Eindelijk!

De woorden blijven in mijn hoofd nagalmen: ‘Hele kleine kans dat u het heeft!’

Maria van de Kamp, docent biologie, Zwolle