Iets met bultjes

De meest exotische ziektes zochten we tijdens de huisartsopleiding. Iets wat onze begeleider goed zou keuren, een ziekte waar je literatuuronderzoek naar kon doen. Alles om maar te voldoen aan die ene opleidingseis: het verrichten van wetenschappelijk onderzoek. Maar wat je ook bedacht, het was niet goed genoeg. Hij had het al gezien of het was niet relevant voor de huisarts. Een collega haio – zo heetten we toen – kwam met orf op de proppen. Een zoönose, iets met bultjes op je hand die je kunt krijgen van schapen. Nooit van gehoord. De begeleider gaf zijn zegen en ik schreef er een stukje over. Er stond een krulletje achter wetenschappelijk onderzoek op mijn dossier.

Maanden later kwam een boer op het spreekuur in de plattelandspraktijk waar ik mijn laatste opleidingsjaar doorbracht. Rare, abcesachtige bulten had hij op zijn hand. Ik stond al klaar met de scalpel om te incideren, maar mijn opleider vond het verstandig om te overleggen met de chirurg. Een nuffige assistent nam de telefoon op, hoorde het verhaal aan en vroeg of de man met schapen in contact was gekomen.

Toen pas ging het licht bij mij schijnen. Natuurlijk! Orf. Hoe kon ik daar nou toch niet aan denken. Maar wat was dit voor buitenaards goede chirurg in opleiding, die meteen aan dit onbekende ziektebeeld dacht? Ik liet me niet kennen en zei net zo nuffig terug: ‘tja, orf, daar doel je op. Ja, dat staat ook in mijn dd, maar ik wil graag dat je er even naar kijkt.’ Alsof ik het allemaal paraat had.

Het bleek dat de assistent zelf ook een stukje aan het schrijven was over orf. Waarschijnlijk ook een opleidingseis. Ik heb het nooit teruggevonden, ik weet niet of hij van dezelfde bulten foto’s heeft gemaakt. Mijn foto’s hebben in ieder geval het boek van mijn begeleider gehaald.