Lezersverhalen
Brenda Ott
2 minuten leestijd
Lezersverhalen

Gebroken been in Cappadocië - lezersverhaal

Plaats een reactie
© Thinkstock
© Thinkstock

In 1986 volgde ik na mijn doctoraalexamen, via een uitwisselingsprogramma, een coschap in Turkije in een gezondheidscentrum niet ver van Ankara. Samen met een andere Nederlandse geneeskundestudente, Tineke, besloot ik een weekend naar Cappadocië te gaan. Met een groep van zeven toeristen en vervoer per busje arriveerden we in het sprookjesachtige landschap van Zelve in Cappadocië. Daar kregen we een rondleiding in een uitgeholde berg. Binnen was het pikdonker. Plotseling liep de vloer af, wat ik niet had gezien: ik viel en wist direct dat mijn onderbeen gebroken was. Via een metalen trap werd ik de berg uit naar beneden getild, waar mijn benen met sjaals werden gespalkt.

We reden eerst naar een ziekenhuis, waar niemand aanwezig was om de röntgenapparatuur te bedienen. Dus ging de reis verder naar een orthopeed in een nabijgelegen stad. Om bij zijn spreekkamer te komen moest ik twee wenteltrappen worden opgetild, wat erg pijnlijk was. Eenmaal boven werd de breuk door de arts slechts met een blik bevestigd en kreeg ik rondom gips van hem.

Tineke en ik besloten diezelfde middag naar Ankara te gaan waar het Universiteitsziekenhuis was. Hiervoor kregen we een taxi aangeboden, maar ik wilde liever op de achterbank van een lijnbus de ruim 270 kilometer met hobbels in de weg afleggen. Ongeveer vijf uur later bereikten we de stad en werden opgevangen door Turkse medestudenten die ons naar het ziekenhuis brachten. Daar aangekomen, met blauwe tenen door de zwelling na al het transport, knipte de arts mijn gips open en werden er röntgenfoto’s gemaakt die een communitieve breuk lieten zien. De hele nacht werd mijn been in de gaten gehouden, maar de circulatie kwam gelukkig weer op gang. Elke ochtend kreeg ik een teiltje en een plastic fles met water om mezelf te wassen en brood met olijven als ontbijt. Wat verlangde ik naar een frisse douchebeurt en naar een verse bruine boterham met kaas.

Na tien dagen was ik in staat om naar huis te reizen en verliet ik het ziekenhuis, met mijn oksels leunend op krukken. Enkele weken later werd mijn been alsnog in Amsterdam geopereerd met een externe fixateur en kon ik daarna gelukkig aan mijn coschappen beginnen.

Maar mijn in Turkije opgedane ziekenhuisvocabulaire zorgt er nog altijd voor dat het ijs snel is gebroken in mijn contact met Turkse patiënten.

Brenda Ott, huisarts, Bosch en Duin

MEER LEZERSVERHALEN OVER GRENZEN

ALLE LEZERSVERHALEN

Lezersverhalen
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.