Depressie

Een 70-jarige vrouw uit Oezbekistan is opgenomen in het ziekenhuis. Op vakantie bij een zoon in Nederland is zij onwel geworden. Het bleek een hartstilstand op basis van een ruiterembolus.

Na een lange ic-opname is ze een paar dagen geleden overgeplaatst naar een gewone afdeling. De verpleging merkt echter dat het niet goed met haar gaat. Ze eet niet en is op geen enkele manier te motiveren om uit bed te komen. De psychiater wordt gevraagd om te beoordelen of zij misschien depressief is. En misschien is er een tolk nodig, want de vrouw spreekt geen woord Nederlands of Engels. ‘Hoe doen jullie dat dan?’, vraagt de psychiater. ‘Wij communiceren via de familie’, is het antwoord.

De psychiater ziet een montere en vitaal ogende vrouw die opvallend stil in bed ligt. Via de tolk begint hij zijn anamnese: ‘Weet u waarom u hier ligt?’ Zij antwoordt: ‘Ik heb een vermoeden’. ‘Maar u bent toch door uw familie ingelicht?’ ‘Nou, zij hebben alleen kleine stukjes vertelt’.

De familie blijkt het gros van de informatie van de dokter te hebben achtergehouden om haar niet te veel te belasten.

‘U eet slecht’, confronteert de psychiater. ‘Ik vind het eten hier niet lekker, maar eet wel het eten dat mijn familie brengt.’

‘U mobiliseert niet’, probeert de psychiater nogmaals. ‘Oh, moet ik uit bed? Ik dacht juist dat ik volledig stil moest blijven liggen!’

Klaas Nauta, psychiater, Amsterdam